حدیث ۵۱۷۸

(۵۱۷۸) الزهد (ص ۹۶): عُثْمانُ بْنُ عیسَی عَنِ ابْنِ مُسْکانَ عَنْ أبی‌بَصیرٍ قالَ: «سَمِعْتُ أباجَعْفَرٍ علیه‌السلام یَقولُ: «إنَّ قَوْماً یُحْرَقونَ فی [بِا] النّارِ حَتَّی إذا صاروا [حَمیماً] حُمَماً، أدْرَکَتْهُمُ الشَّفاعَةُ.» قالَ: «فَیُنْطَلَقُ بِهِمْ إلَی نَهَرٍ یَخْرُجُ مِنْ رَشْحِ أهْلِ الْجَنَّةِ. فَیَغْتَسِلونَ فیهِ. فَتَنْبُتُ لُحومُهُمْ وَ دِماؤُهُمْ وَ تَذْهَبُ عَنْهُمْ قَشَفُ النّارِ وَ یَدْخُلونَ الْجَنَّةَ، فَیُسَمَّوْنَ الْجَهَنَّمیّونَ [الْجَهَنَّمیّینَ]. فَیُنادونَ بِأجْمَعِهِمْ: «اللّهُمَّ! أذْهِبْ عَنّا هَذا الِاسْمَ.»» قالَ: «فَیَذْهَبُ عَنْهُمْ.» ثُمَّ قالَ: «یا أبابَصیرٍ! إنَّ أعْداءَ عَلیٍّ، هُمْ خالِدونَ فی النّارِ، لا تُدْرِکُهُمُ الشَّفاعَةُ.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
حسین بن سعید الاهوازی از عثمان بن عیسی از عبدالله بن مسکان از ابوبصیر الاسدی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.

ابوبصیر روایت کرد: «شنیدم ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام می‌فرمودند: «همانا گروهی سوزنده می‌شوند در آتش تا هنگامی که گداخته شوند، شفاعت آن‌ها را درک کند.» (و) فرمودند: «پس می‌برند آن‌ها را به وی نهری که خارج می‌شود از تراوش اهل بهشت. پس شسته می‌شوند در آن. پس می‌روید گوشت‌هایشان و خون‌هایشان و می‌رود از آن‌ها سوختگی آتش و داخل بهشت می‌شوند، پس جهنمیان نامیده می‌شوند. پس همگیشان ندا می‌دهند: «پروردگارا! این نام را از ما ببر.»» (و) فرمودند: «پس از آن‌ها می‌برد.» سپس فرمودند: «ای ابا بصیر! همانا دشمنان علی، آن‌ها جاوانگان در آتش هستند، شفاعت آن‌ها را درک نمی‌کند.»»