حدیث ۵۰۱۳

(۵۰۱۳ و ۹۹۰۳) الکافی (ح ۱۴۸۸۳ و ۱۴۹۵۷): مُحَمَّدٌ عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ مَحْبوبٍ عَنِ الْعَلاءِ بْنِ رَزینٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ وَ الْحَجّالِ عَنِ الْعَلاءِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قالَ: «قالَ لی أبوجَعْفَرٍ علیه‌السلام: «کانَ کُلُ شَیْءٍ ماءً وَ «کانَ عَرْشُهُ عَلَی الْماءِ». فَأمَرَ اللهُ عَزَّ ذِکْرُهُ الْماءَ، فَاضْطَرَمَ ناراً. ثُمَّ أمَرَ النّارَ، فَخَمَدَتْ. فَارْتَفَعَ مِنْ خُمودِها دُخانٌ. فَخَلَقَ اللهُ السَّماواتِ مِنْ ذَلِکَ الدُّخانِ وَ خَلَقَ الْأرْضَ مِنَ الرَّمادِ. ثُمَّ اخْتَصَمَ الْماءُ وَ النّارُ وَ الرّیحُ. فَقالَ الْماءُ: «أنا جُنْدُ اللهِ الْأکْبَرُ» وَ قالَتِ الرّیحُ: «أنا جُنْدُ اللهِ الْأکْبَرُ» وَ قالَتِ النّارُ: «أنا جُنْدُ اللهِ الْأکْبَرُ». فَأوْحَی اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ إلَی الرّیحِ: «أنْتِ جُنْدیَ الْأکْبَرُ.»»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را به دو طریق روایت کرده است.
از محمد بن یحیی العطار از ابن عیسی الاشعری از حسن بن محبوب از علاء بن رزین از محمد بن مسلم
از محمد بن یحیی العطار از ابن عیسی الاشعری از عبدالله بن محمد الحجال از علاء بن رزین از محمد بن مسلم
روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.

محمد بن مسلم روایت کرد: «ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام فرمودند: «هر چیزی بر آب بود و «کانَ عَرْشُهُ عَلَی الْماءِ». پس الله عز ذکره، آب را امر کرد، پس آب شعله‌ور شد. سپس آتش را امر کرد، پس خاموش شد. پس از خاموش شدن آن دودی برخاست. پس الله آسمان را از آن دود خلق کرد و زمین را از خاکستر خلق نمود. سپس آب و آتش و باد به مخاصمه پرداختند. پس آب گفت: «من لشگر بزرگ الله هستم» و باد گفت: «من لشگر بزرگ الله هستم» و آتش گفت: «من لشگر بزرگ الله هستم». پس وحی کرد الله عز و جل به باد: «تو لشگر بزرگ من هستی.»»»