حدیث ۴۸۷۷

(۴۸۷۷) الکافی (ح ۳۱۳۰ و ۳۱۳۴) و ثواب الأعمال (ص ۱۶۷): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ مَنْصورِ بْنِ یونُسَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَرْوانَ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «ما مِنْ شَیْءٍ إلّا وَ لَهُ کَیْلٌ وَ وَزْنٌ إلّا الدُّموعُ. فَإنَّ الْقَطْرَةَ تُطْفِئُ بِحاراً مِنْ نارٍ. فَإذا اغْرَوْرَقَتِ الْعَیْنُ بِمائِها، لَمْ یَرْهَقْ وَجْهاً «قَتَرٌ وَ لا ذِلَّةٌ». فَإذا فاضَتْ، حَرَّمَهُ اللهُ عَلَی النّارِ وَ لَوْ أنَّ باکیاً بَکَی فی أُمَّةٍ، لَرُحِموا.»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از منصور بن بزرج از محمد بن مروان که این فرد آخر، ابتداء مجهول است، اما به واسطه منصور بن بزرج، توثیق درجه دو می‌شود. سایرین هم از ثقات درجه یک هستند.
ایشان شبیه حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از جمیل بن دراج و درست بن ابی‌منصور از محمد بن مروان نیز روایت کرده است که درست بن ابی‌منصور از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند و در ضمن، جمیل بن دراج در عرض او است. سایرین هم از ثقات درجه یک هستند.
شیخ صدوق شبیه این حدیث را از پدرش از عبدالله بن جعفر از ابراهیم بن مهزیار الاهوازی از برادرش از ابن ابی‌عمیر به باقی سند روایت کرده است.

ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «چیزی نیست مگر این‌که برای آن پیمانه و وزنی باشد، مگر اشک‌ها. پس همانا قطره‌ای، دریاهایی از آتش را خاموش می‌کند. پس هنگامی که چشم به آبش غرق شود، صورت را «قَتَرٌ وَ لا ذِلَّةٌ» نپوشاند. پس هنگامی که جاری شود، الله آن را به آتش حرام کند و چنان‌چه فرد گریانی در امتی بگرید، مورد رحمت قرار گیرند.»