حدیث ۴۷۷۵

(۴۷۷۵ و ۴۲۳۸) المحاسن (ج ۱، ص ۲۷۶): عَنْهُ عَنْ أبیهِ عَنْ فَضالَةَ بْنِ أیّوبَ الْأزْدیِّ عَنْ أبانٍ الْأحْمَرِ وَ حَدَّثَنا بِهِ أحْمَدُ عَنِ ابْنِ فَضّالٍ عَنْ ثَعْلَبَةَ بْنِ مَیْمونٍ عَنْ حَمْزَةَ بْنِ الطَّیّارِ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام … وَ سَألْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللهِ: «یَحولُ بَیْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ». قالَ: «یَشْتَهی سَمْعُهُ وَ بَصَرُهُ وَ لِسانُهُ وَ یَدُهُ وَ قَلْبُهُ، أمّا إنَّهُ هُوَ غَشیَ شَیْئاً مِمّا یَشْتَهی، فَإنَّهُ لا یَأْتیهِ إلّا وَ قَلْبُهُ مُنْکِرٌ، لا یَقْبَلُ الَّذی یَأْتی، یَعْرِفُ أنَّ الْحَقَّ غَیْرُهُ» …

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
با توجه به احادیث قبل، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه»، به احمد بن محمد البرقی بر می‌گردد، لذا ایشان این حدیث را به دو طریق روایت کرده است.
از پدرش از فضاله بن ایوب از ابان بن عثمان الاحمر
از حسن بن علی بن فضال از ثعلبه بن میمون از حمزه بن طیار
که در طریق دوم، حمزه بن محمد بن عبدالله الطیار از ثقات درجه دو است و خود احمد البرقی در ابتدای هر دو طریق، از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.

حمزه بن طیار از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام … و از ایشان درباره کلام الله: «یَحولُ بَیْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ» سؤال کردم. فرمودند: «گوشش و چشمش و زبانش و دستش و قلبش تمایل پیدا می‌کند، اما اگر چشم پوشی کند چیزی را که به آن تمایل دارد، پس همانا او آن را انجام نمی‌دهد مگر این‌که قلبش منکر بوده، قبول نمی‌کند آن‌چه را که انجام می‌دهد، می‌فهمد که حق غیر آن است.» …