حدیث ۴۵۱۰
(۴۵۱۰) المحاسن (ج ۱، ص ۲۴۶): عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خالِدٍ عَنْ حَمّادٍ عَنْ رِبْعیِّ بْنِ عَبْدِاللهِ عَنْ أبی‌بَصیرٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام فی قَوْلِ اللهِ: «اتَّخَذوا أحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أرْباباً مِنْ دونِ اللهِ»، فَقالَ: «وَ اللهِ! ما صَلَّوْا لَهُمْ وَ لا صاموا وَ لَکِنَّهُمْ أحَلّوا لَهُمْ حَراماً وَ حَرَّموا عَلَیْهِمْ حَلالاً، فَاتَّبَعوهُمْ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
با توجه به احادیث قبلش، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه»، به احمد بن محمد البرقی بر می‌گردد، لذا ایشان از پدرش از حماد بن عیسی از ربعی بن عبدالله از ابوبصیر الاسدی که احمد البرقی از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره کلام الله: «اتَّخَذوا أحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أرْباباً مِنْ دونِ اللهِ» فرمودند: «قسم به الله! بر آن ها نماز نگزاردند و روزه نگرفتند، بلکه آن ها حرامی را برای آن‌ها حلال کردند و حلالی را برای آن‌ها حرام کردند، پس آن را تبعیت کردند.»
