حدیث ۴۵۰۹
(۴۵۰۹) الکافی (ح ۲۸۷۹ و ۱۵۸) و المحاسن (ج ۱، ص ۲۴۶): عِدَّةٌ مِنْ أصْحابِنا عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خالِدٍ عَنْ أبیهِ عَنْ عَبْدِاللهِ بْنِ یَحْیَی عَنْ عَبْدِاللهِ بْنِ مُسْکانَ عَنْ أبی‌بَصیرٍ قالَ: «سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «اتَّخَذوا أحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أرْباباً مِنْ دونِ اللهِ». فَقالَ: «أما وَ اللهِ! ما دَعَوْهُمْ إلَی عِبادَةِ أنْفُسِهِمْ وَ لَوْ دَعَوْهُمْ إلَی عِبادَةِ أنْفُسِهِمْ، لَما أجابوهُمْ وَ لَکِنْ أحَلّوا لَهُمْ حَراماً وَ حَرَّموا عَلَیْهِمْ حَلالاً، فَعَبَدوهُمْ مِنْ حَیْثُ لا یَشْعُرونَ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از عدة من اصحابنا از احمد بن محمدالبرقی از پدرش از عبدالله بن یحیی الکاهلی از عبدالله بن مسکان از ابوبصیر الاسدی که احمد البرقی از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
در حدیث ۱۵۸، عن أبیه از قلم افتاده است که خطای در استنساخ است.
احمد البرقی نیز شبیه این حدیث را از پدرش به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: حسن.
ابوبصیر روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره کلام الله عز و جل: «اتَّخَذوا أحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أرْباباً مِنْ دونِ اللهِ» سؤال کردم. پس فرمودند: «آگاه باش که قسم با الله! آن‌ها را به بندگی خویشتن دعوت نکردند و چنان‌چه آن‌ها را به بندگی خود دعوت می‌کردند، اجابتشان نمی‌کردند. بلکه حرامی را برای آن‌ها حلال کردند و حلالی را برای آن‌ها حرام نمودند، پس بندگی کردند آن‌ها را از آن‌جایی که نفهمیدند.»»
