حدیث 4497
(4497) الکافی (ح 5998)، التهذیب (ج 4، ح 333 و ح 379) و الفقیه (ح 1673): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنْ حَمّادِ بْنِ عیسَی عَنْ حَریزٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قالَ: «سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَنْ صَدَقاتِ أهْلِ الْجِزْیَةِ وَ ما یُؤْخَذُ مِنْهُمْ مِنْ ثَمَنِ خُمورِهِمْ وَ لَحْمِ خَنازیرِهِمْ وَ مَیِّتِهِمْ. قالَ: «عَلَیْهِمُ الْجِزْیَةُ فی أمْوالِهِمْ. یُؤْخَذُ مِنْهُمْ مِنْ ثَمَنِ لَحْمِ الْخِنْزیرِ أوْ خَمْرٍ وَ کُلُّ ما أُخِذوا مِنْهُمْ مِنْ ذَلِکَ، فَوِزْرُ ذَلِکَ عَلَیْهِمْ وَ ثَمَنُهُ لِلْمُسْلِمینَ حَلالٌ یَأْخُذونَهُ فی جِزْیَتِهِمْ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از حماد بنعیسی از حریز بن عبدالله از محمد بن مسلم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به ثقةالاسلام الکلینی که معتبر درجه یک است، به باقی سند روایت کرده است.
شیخ صدوق نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در الفقیه به محمد بن مسلم که معتبر مشروط است، روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: حسن (الکافی). حسن کالصحیح (التهذیب).
* * *
مجلسی اول: فی القوی و رواه الکلینی فی الصحیح.
محمد بن مسلم روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره صدقات اهل جزیه و آن‌چه از آن‌ها گرفته شود از بهار خمرهایشان و گوشت خوکشان و مردارهاشان. فرمودند: «بر آن‌ها جزیه در اموالشان است. گرفته می‌شود از آن‌ها بهای گوشت خوک یا خمر و هر آ«چه از آن از آن‌ها گرفته می‌شود. پس سنگینی آن برای آن‌ها است و بهایش برای مسلمان‌ها حلال، می‌گیرند آن را در جزیه‌هایشان.»»