حدیث ۴۲۶۷
(۴۲۶۷) معانی الأخبار (ص ۲۹۷): حَدَّثَنا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أحْمَدَ بْنِ الْوَلیدِ رحمه‌الله قالَ حَدَّثَنا الْحُسَیْنُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أبانٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعیدٍ عَنْ حَمّادِ بْنِ عیسَی عَنْ إبْراهیمَ بْنِ عُمَرَ الْیَمانیِّ عَمَّنْ ذَکَرَهُ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام فی قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ ما کانَ صَلاتُهُمْ عِنْدَ الْبَیْتِ إلّا مُکاءً وَ تَصْدیَةً»، قالَ: «التَّصْفیرُ وَ التَّصْفیقُ»».
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث را از محمد بن حسن بن احمد بن ولید از حسین بن حسن بن ابان از حسین بن سعید الاهوازی از حماد بن عیسی از ابراهیم بن عمر الیمانی از من ذکره روایت کرده است که این فرد اخیر، ابتداء مجهول است، اما به واسطه ابراهیم بن عمر، توثیق درجه دو می‌شود و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره کلام الله عز و جل: «و ما کان صلاتهم عند البیت إلا مکاء و تصدیة» فرمودند: «صوت زدن و کف زدن است».
