حدیث ۴۱۷۸
(۴۱۷۸ و ۱۰۶۰۶) التهذیب (ج ۴، ح ۳۷۶): عَلیُّ بْنُ الْحَسَنِ عَنْ سِنْدیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلاءٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أبی‌جَعْفَرٍ علیه‌السلام قالَ: «سَمِعْتُهُ یَقولُ: «الْفَیْءُ وَ الْأنْفالُ، ما کانَ مِنْ أرْضٍ لَمْ یَکُنْ فیها هِراقَةُ الدِّماءِ وَ قَوْمٍ صولِحوا وَ أعْطَوْا بِأیْدیهِمْ وَ ما کانَ مِنْ أرْضٍ خَرِبَةٍ أوْ بُطونِ أوْدیَةٍ، فَهُوَ کُلُّهُ مِنَ الْفَیْءِ. فَهَذا لِلّهِ وَ لِرَسولِهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله. فَما کانَ لِلّهِ، فَهُوَ لِرَسولِهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله، یَضَعُهُ حَیْثُ شاءَ وَ هُوَ لِلْإمامِ علیه‌السلام بَعْدَ الرَّسولِ صلی‌الله‌علیه‌وآله وَ قَوْلُهُ: «وَ ما أفاءَ اللهُ عَلی رَسولِهِ مِنْهُمْ فَما أوْجَفْتُمْ عَلَیْهِ مِنْ خَیْلٍ وَ لا رِکابٍ».» قالَ: «أ لا تَرَی هُوَ هَذا؟ وَ أمّا قَوْلُهُ: «ما أفاءَ اللهُ عَلی رَسولِهِ مِنْ أهْلِ الْقُری»، فَهَذا بِمَنْزِلَةِ الْمَغْنَمِ. کانَ أبی علیه‌السلام یَقولُ: «ذَلِکَ وَ لَیْسَ لَنا فیهِ غَیْرُ سَهْمَیْنِ. سَهْمِ الرَّسولِ وَ سَهْمِ الْقُرْبَی. ثُمَّ نَحْنُ شُرَکاءُ النّاسِ فیما بَقیَ.»»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
با توجه به احایث قبل، ضمیر «ه» در «عنه»، به علی بن حسن بن فضال بر می‌گردد، لذا شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به علی بن حسن بن فضال که معتبر درجه یک است، از سندی بن محمد از علاء بن رزین از محمد بن مسلم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: موثق.
محمد بن مسلم از ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام روایت کرد: «شنیدم که ایشان می‌فرمودند: «فیء و انفال، آن چیزی از زمین است که در آن خون ریزی نشده باشد و قومی صلح کرده باشند و به دستان خویش عطا کرده باشند و آن‌چه از زمین بائر یا درون سیلاب‌ها باشد، پس آن، همه‌اش از فیء است. پس این برای الله و برای رسولش صلی‌الله‌علیه‌وآله هست. پس آن‌چه برای الله باشد، پس آن برای رسولش صلی‌الله‌علیه‌وآله است که قرار می‌دهد آن را هر جا که بخواهد و آن برای امام علیه‌السلام است بعد رسول صلی‌الله‌علیه‌وآله وکلام او: «وَ ما أفاءَ اللهُ عَلی رَسولِهِ مِنْهُمْ فَما أوْجَفْتُمْ عَلَیْهِ مِنْ خَیْلٍ وَ لا رِکابٍ».» فرمود: «آیا نمی‌بینی که آن، این است؟ و اما کلام او: «ما أفاءَ اللهُ عَلی رَسولِهِ مِنْ أهْلِ الْقُری»، پس این به منزله غنیمت است. پدرم علیه‌السلام فرموده بود: «آن است و چیزی برای ما غیر از دو سهم در آن نیست. سهم رسول و سهم نزدیکان. سپس ما شریکان مردم هستیم در ما بقی.»»»
