حدیث ۴۱۷۶
(۴۱۷۶) التهذیب (ج ۴، ح ۳۷۳): وَ عَنْهُ عَنْ أبی‌جَعْفَرٍ عَنْ عُثْمانَ بْنِ عیسَی عَنْ سَماعَةَ بْنِ مِهْرانَ قالَ: «سَألْتُهُ عَنِ الْأنْفالِ. فَقالَ: «کُلُّ أرْضٍ خَرِبَةٍ أوْ شَیْءٍ کانَ لِلْمُلوکِ، فَهُوَ خالِصٌ لِلْإمامِ. لَیْسَ لِلنّاسِ فیها سَهْمٌ.» وَ قالَ: «وَ مِنْها الْبَحْرَیْنُ لَمْ یوجَفْ عَلَیْها بِخَیْلٍ وَ لا رِکابٍ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
با توجه به احایث قبل، ضمیر «ه» در «عنه»، به سعد بن عبدالله القمی بر می‌گردد، لذا شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به سعد بن عبدالله القمی که معتبر درجه یک است، از ابن عیسی الاشعری از عثمان بن عیسی از سماعه بن مهران روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: موثق.
سماعه بن مهران روایت کرد: «ار ایشان درباره انفال سؤال کردم. پس فرمودند: «هر زمین بائری یا چیزی که برای پادشاهان باشد، پس آن تماماً برای امام است.در آن سهمی برای مردم نیست.» و فرمودند: «و از آن بحرین است که به اسبان و نه سواران بر آن نتاخته‌اند.»»
