حدیث ۴۱۷۳
(۴۱۷۳) التهذیب (ج ۴، ح ۳۷۰ و ۴۱۶): وَ عَنْهُ عَنْ إبْراهیمَ بْنِ هاشِمٍ عَنْ حَمّادِ بْنِ عیسَی عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام أنَّهُ سَمِعَهُ یَقولُ: «إنَّ الْأنْفالَ، ما کانَ مِنْ أرْضٍ، لَمْ یَکُنْ فیهِ هِراقَةُ دَمٍ أوْ قَوْمٍ صولِحوا وَ أعْطَوْا بِأیْدیهِمْ. فَما کانَ مِنْ أرْضٍ خَرِبَةٍ أوْ بُطونِ أوْدیَةٍ، فَهَذا کُلُّهُ مِنَ الْفَیْءِ وَ الْأنْفالُ لِلّهِ وَ لِلرَّسولِ صلی‌الله‌علیه‌وآله. فَما کانَ لِلّهِ، فَهُوَ لِلرَّسولِ، یَضَعُهُ حَیْثُ یُحِبُّ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
با توجه به احایث قبل، ضمیر «ه» در «عنه»، به علی بن حسن بن فضال بر می‌گردد، لذا شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به علی بن حسن بن فضال که معتبر درجه یک است، از ابراهیم بن هاشم القمی از حماد بن عیسی از محمد بن مسلم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: حسن موثق.
محمد بن مسلم از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام (روایت کرد) که از ایشان شنید که می‌فرمودند: «همانا انفال، آن چیزی از زمین باشد که در آن خونی ریخته نشده باشد یا قومی صلح کرده باشند و به دست خویش عطا کرده باشند. پس آنچه از زمین بائر یا درون سیلاب‌ها باشد، پس این، همه‌اش از فیء است و انفال برای الله و برای رسول صلی‌الله‌علیه‌وآله است. پس آنچه برای الله باشد، پس آن برای رسول است که آن را آن‌جایی که دوست می‌دارد، قرار می‌دهد.»
