حدیث 4144

(4144، 4147، 10045 و 10046) الکافی (ح 3211) و الزهد (ص 53): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنْ حَمّادٍ عَنْ حَریزٍ عَنْ زُرارَةَ عَنْ أحَدِهِما علیهماالسلام قالَ: «لا یَکْتُبُ الْمَلَکُ إلّا ما سَمِعَ وَ قالَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ اذْکُرْ رَبَّکَ فی نَفْسِکَ تَضَرُّعاً وَ خیفَةً»، فَلا یَعْلَمُ ثَوابَ ذَلِکَ الذِّکْرِ فی نَفْسِ الرَّجُلِ، غَیْرُ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ لِعَظَمَتِهِ.»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از حماد بن بن عیسی از حریز بن عبدالله از زراره بن اعین روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
حسین بن سعید الاهوازی شبیه این حدیث را از حماد بن عیسی به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: حسن کالصحیح.

زراره از یکی از آن دو (امام باقر یا امام صادق) علیهماالسلام روایت کرد: «ملک نمی‌نویسد، مگر آن‌چه بشنود، در حالی که الله عز و جل می‌فرماید: «وَ اذْکُرْ رَبَّکَ فی نَفْسِکَ تَضَرُّعاً وَ خیفَةً»، پس ثواب آن ذکری را که در درون فرد است، نمی‌داند، مگر الله عز و جل به جهت عظمتش.»