حدیث ۴۱۳۸
(۴۱۳۸ و ۸۳۷۸) التهذیب (ج ۳، ح ۱۲۷): الْحُسَیْنُ بْنُ سَعیدٍ عَنْ حَمّادِ بْنِ عیسَی عَنْ مُعاویَةَ بْنِ وَهْبٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «سَألْتُهُ عَنِ الرَّجُلِ یَؤُمُ الْقَوْمَ وَ أنْتَ لا تَرْضَی بِهِ فی صَلاةٍ یُجْهَرُ فیها بِالْقِراءَةِ. فَقالَ: «إذا سَمِعْتَ کِتابَ اللهِ یُتْلَی، فَأنْصِتْ لَهُ.» قُلْتُ: «فَإنَّهُ یَشْهَدُ عَلَیَّ بِالشِّرْکِ.» قالَ: «إنْ عَصَی اللهَ، فَأطِعِ اللهَ.» فَرَدَدْتُ عَلَیْهِ، فَأبَی أنْ یُرَخِّصَ لی.» قالَ: «فَقُلْتُ لَهُ: «أُصَلّی إذاً فی بَیْتی، ثُمَّ أخْرُجُ إلَیْهِ.» فَقالَ: «أنْتَ وَ ذاکَ» وَ قالَ: «إنَّ عَلیّاً علیه‌السلام کانَ فی صَلاةِ الصُّبْحِ، فَقَرَأ ابْنُ الْکَوّاءِ وَ هُوَ خَلْفَهُ: «وَ لَقَدْ أوحیَ إلَیْکَ وَ إلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکونَنَّ مِنَ الْخاسِرینَ»، فَأنْصَتَ عَلیٌّ علیه‌السلام تَعْظیماً لِلْقُرْآنِ حَتَّی فَرَغَ مِنَ الْآیَةِ، ثُمَّ عادَ فی قِراءَتِهِ. ثُمَّ أعادَ ابْنُ الْکَوّاءِ الْآیَةَ، فَأنْصَتَ عَلیٌّ علیه‌السلام أیْضاً، ثُمَّ قَرَأ. فَأعادَ ابْنُ الْکَوّاءِ، فَأنْصَتَ عَلیٌّ علیه‌السلام. ثُمَّ قالَ: «فَاصْبِرْ إنَّ وَعْدَ اللهِ حَقٌّ وَ لا یَسْتَخِفَّنَّکَ الَّذینَ لا یوقِنونَ». ثُمَّ أتَمَّ السّورَةَ، ثُمَّ رَکَعَ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از حماد بن عیسی از معاویه بن وهب روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.
معاویه بن وهب از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام روایت کرد: «از ایشان دربار فردی که گروهی را امامت می‌کند و تو در نمازی که قرائت در آن بلند خوانده می‌شود، راضی نیستی، سؤال کردم. پس فرمودند: «هنگامی که شنیدی کتاب الله خوانده می‌شود، پس به آن گوش فرا ده.» عرض کردم: «پس همانا او به شرک من شهادت می‌دهد.» فرمودند: «اگر (او) الله را عصیان کرد، پس (تو) الله را اطاعت کن.» پس بر ایشان باز گرداندن، اما ابا کردند از این‌که به من رخصت دهند.» (راوی) گفت: «پس به ایشان عرض کردم: «هنگامی که در خانه هستم، نماز می‌خوانم، سپس به سوی او خارج می‌شوم.» پس فرمودند: «تو و آن.» و فرمودند: «همانا علی علیه‌السلام در نماز صبح بودند، پس ابن الکواء در حالی که او پشت سر ایشان بود، قرائت کرد: «وَ لَقَدْ أوحیَ إلَیْکَ وَ إلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکونَنَّ مِنَ الْخاسِرینَ»، پس علی علیه‌السلام به جهت بزرگ‌داشت قرآن (ساکت شده،) گوش فرا دادند تا از آیه فارغ شد، سپس به قرائتشان باز گشتند. سپس ابن الکواء آیه را تکرار کرد، پس دوباره علی علیه‌السلام (ساکت شده،) گوش فرا داد، سپس (مجددا) قرائت کردند. پس ابن الکواء تکرار کرد و علی علیه‌السلام (ساکت شده،) گوش فرا داد. سپس فرمودند: «فَاصْبِرْ إنَّ وَعْدَ اللهِ حَقٌّ وَ لا یَسْتَخِفَّنَّکَ الَّذینَ لا یوقِنونَ». سپس سوره را تمام کرده، سپس رکوع کردند.»»
