حدیث 4110
(4110) الکافی (ح 3018): عِدَّةٌ مِنْ أصْحابِنا عَنْ سَهْلِ بْنِ زیادٍ وَ عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ جَمیعاً عَنِ ابْنِ مَحْبوبٍ عَنِ ابْنِ رِئابٍ عَنْ بَعْضِ أصْحابِهِ قالَ: «سُئِلَ أبوعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَنِ الِاسْتِدْراجِ. فَقالَ: «هُوَ الْعَبْدُ یُذْنِبُ الذَّنْبَ، فَیُمْلَی لَهُ وَ تُجَدَّدُ لَهُ عِنْدَها النِّعَمُ، فَتُلْهیهِ عَنِ الِاسْتِغْفارِ مِنَ الذُّنوبِ، فَهُوَ مُسْتَدْرَجٌ مِنْ حَیْثُ لا یَعْلَمُ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را به دو طریق روایت کرده است.
از عدة من اصحابنا از سهل بن زیاد از حسن بن محبوب از علی بن رئاب از بعض اصحابنا
علی بن ابراهیم القمی از پدرش از حسن بن محبوب از علی بن رئاب از بعض اصحابنا
که طریق اول به واسطه سهل بن زیاد معتبر نیست و در طریق دوم، بعض اصحابنا، ابتداء مجهول هستند، اما به واسطه علی بن رئاب توثیق می‌شوند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: مرسل.
(علی) ابن رئاب از بعض اصحابش روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره استدراج سؤال شد. پس فرمودند: «او بنده‌ای است که گناهی مرتکب می‌شود، پس به او فرصت داده می‌شود و نعمت‌های برای او نزد آن تجدید می‌شود، پس او را از استغفار از گناهان سرگرم می‌کند، پس آن استدرا است از آن‌جا که نمی‌داند.»»