حدیث ۴۰۶۰

(۴۰۶۰) المحاسن (ج ۱، ص ۲۴۱): عَنْهُ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلیِّ بْنِ فَضّالٍ عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ عَنْ زُرارَةَ قالَ: «سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَنْ قَوْلِ اللهِ: «وَ إذْ أخَذَ رَبُّکَ مِنْ بَنی آدَمَ مِنْ ظُهورِهِمْ ذُرّیَّتَهُمْ وَ أشْهَدَهُمْ عَلی أنْفُسِهِمْ أ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالوا بَلی». قالَ: «ثَبَتَتِ الْمَعْرِفَةُ فی قُلوبِهِمْ وَ نَسوا الْمَوْقِفَ. سَیَذْکُرونَهُ یَوْماً ما وَ لَوْ لا ذَلِکَ، لَمْ یَدْرِ أحَدٌ مَنْ خالِقُهُ وَ لا مَنْ رازِقُهُ.»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
با توجه به احادیث قبلش، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه»، به احمد بن محمد البرقی بر می‌گردد، لذا ایشان از حسن بن علی بن فضال از عبدالله بن بکیر از زراره بن اعین روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.

زراره بن اعین روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره کلام الله: «وَ إذْ أخَذَ رَبُّکَ مِنْ بَنی آدَمَ مِنْ ظُهورِهِمْ ذُرّیَّتَهُمْ وَ أشْهَدَهُمْ عَلی أنْفُسِهِمْ أ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالوا بَلی» سؤال کردم. فرمودند: «معرف در قلب‌هایشان تثبیت شد و موقف را فراموش کردند. به زودی، زمانی آن را به یاد خواهند آورد و چنان‌چه این نبود، احدی نمی‌فهمید خالقش کیست و نه چه کسی روزی ‌دهنده او است.»»