حدیث ۴۰۰

(۴۰۰ و ۴۰۱) علل الشرائع (ج ۲، ص ۶۰۰) و الکافی (ح ۴۷۳۱): حَدَّثَنا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ رحمه‌الله قالَ حَدَّثَنا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفّارُ عَنْ إبْراهیمَ بْنِ هاشِمٍ عَنْ عُثْمانَ عَنْ الحَسَنِ بْنِ بَشّارٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «سَألْتُهُ عَنْ جَنَّةِ آدَمَ». فَقالَ: «جَنَّةٌ مِنْ جَنّاتِ الدُّنْیا، تَطْلُعُ عَلَیْهِ فیها الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ وَ لَوْ کانَتْ مِنْ جَنّاتِ الْخُلْدِ، ما خَرَجَ مِنْها أبَدا.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.شیخ صدوق این حدیث را از محمد بن حسن بن احمد بن ولید از محمد بن حسن الصفار از ابراهیم بن هاشم از عثمان بن عیسی از حسین بن بشار که به اشتباه حسن بن بشار ثبت شده است روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
ثقةالاسلام الکلینی نیز شبیه این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از احمد البزنطی از حسین بن میسر نقل کرده است. در بعضی نسخ به جای حسین بن مشیر، حسین بن بشیر آمده است که بعید نیست همان حسین بن بشار باشد. اگر چنین باشد، همه از ثقات درجه یک هستند و اگر این فرد غیر از حسین بن بشار باشد، از ثقات درجه دو خواهد شد.
* * *
علامه مجلسی: مجهول.

حسن بن بشار روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره فردوس آدم سؤال کردم. فرمودند: «باغی از باغ‌های دنیا بود که خورشید و ماه بر آن طلوع می‌کردند و اگر از فردوس‌های برین بود، هرگز از آن خارج نمی‌شدند.»»