حدیث 398
(389) کتاب الزهد (ص 27): فَضّالَةُ بْنُ أیّوبَ عَنْ داودَ ْبْنِ فَرْقَدٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «… «إنَّ إبْلیسَ کانَ مَعَ الْمَلائِکَةِ وَ کانَتِ الْمَلائِکَةُ تَحْسَبُ أنَّهُ مِنْهُمْ وَ کانَ فی عِلْمِ اللهِ أنَّهُ لَیْسَ مِنْهُمْ، فَلَمّا أُمِرَ بِالسُّجودِ لآِدَمَ حَمیَ وَ غَضِبَ، فَأخْرَجَ اللهُ ما کانَ فی نَفْسِهِ بِالْحَمیَّةِ وَ الْغَضَبِ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
حسین بن سعید الاهوازی این حدیث را از فضاله بن ایوب از داود بن فرقد روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: … «بی‌گمان ابلیس همراه ملائکه بود و ملائکه تصور می‌کردند که او از آن‌ها است در حالی که الله می‌دانست که از آن ها نیست، پس هنگامی که امر شد تا بر آدم سجده کند، برآشفت و عصبانی شد، پس الله آن‌چه در نفسش بود را به (جهت) برآشفتگی و عصبانیت خارج کرد.»