حدیث ۳۷۵۰
(۳۷۵۰) المحاسن (ج ۱، ص ۱۵۸): عَنْهُ عَنْ أبیهِ عَنِ النَّضْرِ عَنْ یَحْیَی الْحَلَبیِّ عَنِ ابْنِ مُسْکانَ عَنْ زُرارَةَ قالَ: «سُئِلَ أبوعَبْدِاللهِ علیه‌السلام وَ أنا جالِسٌ عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَ: «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أمْثالِها» یَجْری لِهَؤُلاءِ مِمَّنْ لا یَعْرِفُ مِنْهُمْ هَذا الْأمْرَ؟ فَقالَ: «إنَّما هَذِهِ لِلْمُؤْمِنینَ خاصَّةً.» قُلْتُ لَهُ: «أصْلَحَکَ اللهُ! أ رَأیْتَ مَنْ صامَ وَ صَلَّی وَ اجْتَنَبَ الْمَحارِمَ وَ حَسُنَ وَرَعُهُ مِمَّنْ لا یَعْرِفُ وَ لا یَنْصِبُ؟» فَقالَ: «إنَّ اللهَ یُدْخِلُ أولَئِکَ الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِهِ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ضمیر «ه» در «عنه»، به احمد بن محمد البرقی بر می‌گردد، لذا ایشان از پدرش از نضر بن سوید از یحیی بن عمران الحلبی از عبدالله بن مسکان از زراره بن اعین که احمد البرقی از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
زراره (بن اعین) روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام در حالی که من نشسته بودم، از کلام الله عز و جل: «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أمْثالِها» سؤال شد که برای آن‌ها، از کسانی که نمی‌شناسند از آن‌ها این امر را جریان دارد؟ پس فرمودند: «این است و جز این نیست که این مخصوص مؤمنان است.» به ایشان عرض کرد:«الله شما را خیر دهد! نظرتان چیست درباره کسی که روزه گرفت و نماز گزارد و از حرام‌ها اجتناب کرد و پرهیزش نیکو بود از کسانی که نمی‌شناخت و ناصبی (هم) نبود؟» پس فرمودند: «به یقین الله آن‌ها را به واسطه رحمتش وارد بهشت می‌کند.»»
