حدیث ۳۷۳۷
(۳۷۳۷) کمال الدین (ج ۲، ص ۳۵۷): حَدَّثَنا الْمُظَفَّرُ بْنُ جَعْفَرِ بْنِ الْمُظَفَّرِ الْعَلَویُّ السَّمَرْقَنْدیُّ رضی‌الله‌عنه قالَ حَدَّثَنا مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرِ بْنِ مَسْعودٍ وَ حَیْدَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ نُعَیْمٍ السَّمَرْقَنْدیُّ جَمیعاً عَنْ مُحَمَّدِ [بْنِ] مَسْعودٍ الْعَیّاشیِّ قالَ حَدَّثَنی عَلیُّ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ شُجاعٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عیسَی عَنْ یونُسَ بْنِ عَبْدِالرَّحْمَنِ عَنْ عَلیِّ بْنِ أبی‌حَمْزَةَ عَنْ أبی‌بَصیرٍ قالَ: «قالَ الصّادِقُ، جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ علیهماالسلام فی قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَ: «یَوْمَ یَأْتی بَعْضُ آیاتِ رَبِّکَ لا یَنْفَعُ نَفْساً إیمانُها لَمْ تَکُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أوْ کَسَبَتْ فی إیمانِها خَیْراً»: «یَعْنی خُروجَ الْقائِمِ الْمُنْتَظَرِ مِنّا.» ثُمَّ قالَ علیه‌السلام: «یا أبابَصیرٍ! طوبَی لِشیعَةِ قائِمِنا، الْمُنْتَظِرینَ لِظُهورِهِ فی غَیْبَتِهِ وَ الْمُطیعینَ لَهُ فی ظُهورِهِ. أولَئِکَ أوْلیاءُ اللهِ الَّذینَ «لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنون».»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث را از مظفر بن جعفر بن مظفر از محمد بن جعفر بن مسعود و حیدر بن محمد بن نعیم از محمد بن مسعود العیاشی از علی بن محمد بن شجاع از محمد بن عیسی بن عبید از یونس بن عبدالرحمن از علی بن ابی‌حمزه البطائنی از ابوبصیر الاسدی که علی بن محمد بن شجاع از ثقات درجه دو و محمد بن مسعود العیاشی، ابن عبید و علی بن ابی‌حمزه از ثقات مشروطی هستند که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کنند و سایرین هم از ثقات درجه یک هستند.
ابوبصیر روایت کرد: «جعفر بن محمد الصادق علیه‌السلام درباره کلام الله عز و جل: «یَوْمَ یَأْتی بَعْضُ آیاتِ رَبِّکَ لا یَنْفَعُ نَفْساً إیمانُها لَمْ تَکُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أوْ کَسَبَتْ فی إیمانِها خَیْراً» فرمودند: «یعنی خروج قیام‌کننده مورد انتظار از ما.» سپس (امام) علیه‌السلام فرمودند: «ای ابوبصیر! خوشا به حال شیعه قائم ما، منتظران برای ظهورش در (زمان) غیبتش و اطاعت‌کنندگان برای او در (زمان)ظهورش. آن‌ها اولیاء الله هستند که «لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنون».»»
