حدیث 3709
(3709) التهذیب (ج 9، ح 16) و الإستبصار (ج 4، ح 208): عَنْهُ عَنْ عَبْدِالرَّحْمَنِ بْنِ أبی‌نَجْرانَ عَنْ عاصِمِ بْنِ حُمَیْدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قالَ: «سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَنِ الْجِرّیِّ وَ الْمارْماهی وَ الزِّمّیرِ وَ ما لَهُ قِشْرٌ مِنَ السَّمَکِ، حَرامٌ هُوَ؟ فَقالَ لی: «یا مُحَمَّدُ! اقْرَأْ هَذِهِ الْآیَةَ الَّتی فی الْأنْعامِ: «قُلْ لا أجِدُ فی ما أوحیَ إلَیَّ مُحَرَّماً عَلی طاعِمٍ یَطْعَمُهُ».» قالَ: «فَقَرَأْتُها حَتَّی فَرَغْتُ مِنْها.» فَقالَ: «إنَّما الْحَرامُ ما حَرَّمَ اللهُ وَ رَسولُهُ فی کِتابِهِ وَ لَکِنَّهُمْ قَدْ کانوا یَعافونَ أشْیاءَ، فَنَحْنُ نَعافُها.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
با توجه به احادیث قبلش، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه»، به حسین بن سعید الاهوازی بر می‌گردد، لذا شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از عبدالرحمن بن ابی‌نجران از عاصم بن حمید از محمد بن مسلم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.
محمد بن مسلم روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره ماهی جری و مارماهی و زمیر و آن‌چه از ماهی که پوست ندارد، سؤال کردم که حلال است؟ پس به من فرمودند: «ای محمد! این آیه‌ای که در (سوره) انعام است: «قُلْ لا أجِدُ فی ما أوحیَ إلَیَّ مُحَرَّماً عَلی طاعِمٍ یَطْعَمُهُ» را بخوان.» (راوی) گفت: «پس آن را خواندم تا از آن فارغ شدم.» پس فرمودند: «این است و جز این نیست که حرام آن است که الله و رسولش در کتابش حرام کرده‌اند، لیکن آن‌ها از چیزهایی گذشت کرده‌اند، پس ما هم آن را گذشت می‌کنیم.»