حدیث ۳۵۹۰
(۳۵۹۰) الکافی (ح ۲۹۲۸): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنْ إسْماعیلَ بْنِ مَرّارٍ عَنْ یونُسَ عَنْ بَعْضِ أصْحابِنا عَنْ أبی‌الْحَسَنِ علیه‌السلام قالَ: «إنَّ اللهَ خَلَقَ النَّبیّینَ عَلَی النُّبُوَّةِ، فَلا یَکونونَ إلّا أنْبیاءَ وَ خَلَقَ الْمُؤْمِنینَ عَلَی الْإیمانِ، فَلا یَکونونَ إلّا مُؤْمِنینَ وَ أعارَ قَوْماً إیماناً، فَإنْ شاءَ تَمَّمَهُ لَهُمْ وَ إنْ شاءَ سَلَبَهُمْ إیّاهُ.» قالَ: «وَ فیهِمْ جَرَتْ: «فَمُسْتَقَرٌّ وَ مُسْتَوْدَعٌ».» وَ قالَ لی: «إنَّ فُلاناً کانَ مُسْتَوْدَعاً إیمانُهُ، فَلَمّا کَذَبَ عَلَیْنا، سُلِبَ إیمانُهُ ذَلِکَ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از اسماعیل بن مرار از یونس بن عبدالرحمن از بعض اصحابنا که این فرد یا افراد آخر، ابتداء مجهول هستند، اما به واسطه یونس بن عبدالرحمن، توثیق درجه دو می‌شوند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: مجهول.
یونس (بن عبدالرحمن) از یکی از یارانمان از ابوالحسن (امام کاظم) علیه‌السلام روایت کرد: «همانا الله انبیاء را بر نبوت خلق کرد، پس نمی‌توانند باشند، مگر نبی و خلق کرد مؤمنان را بر ایمان، پس نمی‌توانند باشند، مگر مؤمنان و ایمان را به قومی عاریه داد، پس اگر خواست بر آن‌ها تمام کرد و اگر خواست از آن‌ها گرفت.» (و در ادامه) فرمود: «و درباره آن‌ها جاری شد: «فَمُسْتَقَرٌّ وَ مُسْتَوْدَعٌ».» و به من فرمودند: «همانا فلانی، ایمانش ودیعتی بود، پس بر ما دروغ بست، آن ایمانش گرفته شد.»»
