حدیث 3314
(3314) التهذیب (ج 6، ح 867): عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أبی‌الْخَطّابِ عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أبی‌نَصْرٍ عَنْ حَمّادِ بْنِ عُثْمانَ عَنْ زُرارَةَ عَنْ أبی‌جَعْفَرٍ علیه‌السلام فی قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَ: «یَحْکُمُ بِهِ ذَوا عَدْلٍ مِنْکُمْ»: «فَالْعَدْلُ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله وَ الْإمامُ مِنْ بَعْدِهِ، یَحْکُمُ بِهِ وَ هُوَ ذو عَدْلٍ. فَإذا عَلِمْتَ ما حَکَمَ بِهِ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله وَ الْإمامُ، فَحَسْبُکَ وَ لا تَسْألْ عَنْهُ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
با توجه به احادیث قبلش، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه»، به محمد بن حسن الصفار بر می‌گردد، لذا شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به محمد بن حسن الصفار که معتبر درجه یک است، از محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب از احمد بن محمد بن ابی‌نصر از حماد بن عثمان از زراره بن اعین روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.
ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام درباره کلام او عز و جل: «یَحْکُمُ بِهِ ذَوا عَدْلٍ مِنْکُمْ» (فرمودند): «پس عدل، رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله و امام از بعد ایشان است که به آن حکم می‌دهند و او ذو عدل است. پس هنگامی که دانستی آن‌چه را رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله و امام به آن حکم داده‌اند، پس تو را کفایت می‌کند و از آن سؤال نکن.»