حدیث ۳۰۴۴

(۳۰۴۴) الکافی (ح ۶۲۳۳) و الفقیه (ح ۱۷۲۴): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ مُعاویَةَ بْنِ عَمّارٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «مَنْ سَقَی الْماءَ فی مَوْضِعٍ یوجَدُ فیهِ الْماءُ، کانَ کَمَنْ أعْتَقَ رَقَبَةً وَ مَنْ سَقَی الْماءَ فی مَوْضِعٍ لا یوجَدُ فیهِ الْماءُ، کانَ کَمَنْ أحْیا نَفْساً وَ مَنْ أحْیا نَفْساً، «فَکَأنَّما أحْیا النّاسَ جَمیعاً».»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش
محمد بن یحیی العطار از ابن عیسی الاشعری از حسن بن محبوب از علاء بن رزین و محمد بن مسلم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ صدوق نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در الفقیه به معاویة بن عمار که معتبر درجه یک است، روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: حسن.
* * *
مجلسی اول: فی الصحیح، کما الکلینی عنه فی الحسم کالصحیح.

ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «کسی که آب برساند در جایی که آب در آن پیدا می‌شود، مانند کسی باشد که بنده‌ای را آزاد کند و کسی که آب برساند، در جایی که در آن آب پیدا نشود، مانند کسی است که فردی را زنده کند و هر کس فردی را زنده کند، «فَکَأنَّما أحْیا النّاسَ جَمیعاً».»