حدیث ۲۹۷۰

(۲۹۷۰) التهذیب (ج ۱، ح ۹) و الإستبصار (ج ۱، ح ۲۵۱): وَ بِهَذا الْإسْنادِ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعیدٍ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنِ ابْنِ أُذَیْنَةَ عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ قالَ: «قُلْتُ لِأبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام: «قَوْلُهُ تَعالَی: «إذا قُمْتُمْ إلَی الصَّلاةِ»، ما یَعْنی بِذَلِکَ إذا قُمْتُمْ إلَی الصَّلاةِ؟» قالَ: «إذا قُمْتُمْ مِنَ النَّوْمِ.» قُلْتُ: «یَنْقُضُ النَّوْمُ الْوُضوءَ؟» فَقالَ: «نَعَمْ! إذا کانَ یَغْلِبُ عَلَی السَّمْعِ وَ لا یَسْمَعُ الصَّوْتَ.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
با توجه به احادیث قبلش، معلوم می‌شود شیخ‌الطائفه این حدیث را از شیخ مفید از احمد بن محمد بن حسن بن ولید از پدرش از محمد بن حسن الصفار از ابن عیسی الاشعری و حسین بن حسن بن ابان روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: موثق.

(عبدالله) ابن بکیر روایت کرد: «به ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام عرض کردم: «کلام او تعالی: «إذا قُمْتُمْ إلَی الصَّلاةِ»، منظور از آن چیست هنگامی که به سوی نماز برخاستید؟» فرمودند: «هنگامی که از خواب برخاستید.» عرض کردم: «خواب وضو را نقض می‌کند؟» پس فرمودند: «آری! هنگامی غلبه بر شنیدن می‌کند و صدایی را نمی‌شنود.»»