حدیث ۲۹۶۴
(۲۹۶۴) الکافی (ح ۲۸۵۵): مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ فَضّالٍ عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ عَنْ عُبَیْدِ بْنِ زُرارَةَ قالَ: «سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ «وَ مَنْ یَکْفُرْ بِالْإیمانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ». فَقالَ: «مَنْ تَرَکَ الْعَمَلَ الَّذی أقَرَّ بِهِ.» قُلْتُ: «فَما مَوْضِعُ تَرْکِ الْعَمَلِ؟ حَتَّی یَدَعَهُ أجْمَعَ؟» قالَ: «مِنْهُ الَّذی یَدَعُ الصَّلاةَ مُتَعَمِّداً، لا مِنْ سُکْرٍ وَ لا مِنْ عِلَّةٍ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از محمد بن یحیی العطار از ابن عیسی الاشعری از حسن بن علی بن فضال از عبدالله بن بکیر از عبید بن زراره روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: موثق کالصحیح.
عبید بن زراره روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره کلام الله عز و جل: «وَ مَنْ یَکْفُرْ بِالْإیمانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ» سؤال کردم. پس فرمودند: «کسی که ترک کند عملی را که به آن اقرار دارد.» عرض کردم: «پس موضع ترک عمل چیست؟ تا همه آن را رها کند؟» فرمودند: «از آن است که نماز را از روی عمد ترک کند، نه از مستی و نه از علتی.»»
