حدیث ۲۷۵۹
(۲۷۵۹) علل الشرائع (ج ۱، ص ۳۴): حَدَّثَنا مُحَمَّدُ بْنُ موسَی بْنِ الْمُتَوَکِّلِ رضی‌الله‌عنه قالَ حَدَّثَنا عَلیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ السَّعْدَآبادیُّ عَنْ أحْمَدَ بْنِ أبی‌عَبْدِاللهِ الْبَرْقیِّ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَمَّنْ ذَکَرَهُ قالَ: «قُلْتُ لِأبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام: «لِمَ اتَّخَذَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَ إبْراهیمَ خَلیلاً؟» قالَ: «لِکَثْرَةِ سُجودِهِ عَلَی الْأرْض.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث را از محمد بن موسی بن متوکل از علی بن حسین السعدآبادی از احمد بن محمد بن خالد البرقی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از من ذکره روایت کرده است که احمد البرقی از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند. من ذکره نیز ابتداء مجهول است، اما به واسطه ابن ابی‌عمیر، توثیق درجه دو می‌شود.
ابن ابی‌عمیر از کسی که نامش را برد روایت کرد: «به ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام عرض کردم: «برای چه الله عز و جل ابراهیم را (به عنوان) خلیل خود گرفت؟» فرمودند: «به جهت کثرت سجده‌اش بر زمین.»»
