حدیث 2698
(2698) الکافی (ح 5536) و التهذیب (ج 2، ص 36 و ج 3، ح 371) و الإستبصار (ج 1، ح 778): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عیسَی بْنِ عُبَیْدٍ عَنْ یونُسَ بْنِ عَبْدِالرَّحْمَنِ عَنِ ابْنِ مُسْکانَ عَنْ أبی‌بَصیرٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «الصَّلاةُ فی السَّفَرِ رَکْعَتانِ، لَیْسَ قَبْلَهُما وَ لا بَعْدَهُما شَیْءٌ إلّا الْمَغْرِبَ. فَإنَّ بَعْدَها أرْبَعَ رَکَعاتٍ، لا تَدَعْهُنَّ فی حَضَرٍ وَ لا سَفَرٍ وَ لَیْسَ عَلَیْکَ قَضاءُ صَلاةِ النَّهارِ وَ صَلِّ صَلاةَ اللَّیْلِ وَ اقْضِهِ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از محمد بن عیسی بن عبید از یونس بن عبدالرحمن از عبدالله بن مسکان از ابوبصیر الاسدی روایت کرده است که ابن عبید از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به ثقةالاسلام الکلینی که معتبر درجه یک است، به باقی سند روایت کرده است.
ایشان شبیه این حدیث را از شیخ مفید از احمد بن محمد بن حسن بن ولید از پدرش از حسین بن حسن بن ابان از حسین بن سعید الاهوازی از نضر بن سوید از عبدالله بن سنان نیز روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «نماز در سفر دو رکعت است، چیزی قبل و بعد آن نیست، مگر مغرب. پس همانا بعد آن چهار رکعت است، آن را در حضر و نه در سفر ترک نکن و قضای نماز (نافله) روز بر تو نیست و نماز شب را بخوان و آن را قضا کن.»