حدیث ۲۶۴۰
(۲۶۴۰) التهذیب (ج ۸، ح ۱۱۹۶): یونُسُ بْنُ عَبْدِالرَّحْمَنِ عَنْ عَبْدِاللهِ بْنِ سِنانٍ قالَ قالَ أبوعَبْدِاللهِ علیه‌السلام: «کَفّارَةُ الدَّمِ، إذا قَتَلَ الرَّجُلُ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً، فَعَلَیْهِ أنْ یُمَکِّنَ نَفْسَهُ مِنْ أوْلیائِهِ. فَإنْ قَتَلوهُ، فَقَدْ أدَّی ما عَلَیْهِ، إذا کانَ نادِماً عَلَی ما کانَ مِنْهُ، عازِماً عَلَی تَرْکِ الْعَوْدِ وَ إنْ عُفیَ عَنْهُ، فَعَلَیْهِ أنْ یُعْتِقَ رَقَبَةً وَ یَصومَ شَهْرَیْنِ مُتَتابِعَیْنِ وَ یُطْعِمَ سِتّینَ مِسْکیناً وَ أنْ یَنْدَمَ عَلَی ما کانَ مِنْهُ وَ یَعْزِمَ عَلَی تَرْکِ الْعَوْدِ وَ یَسْتَغْفِرَ اللهَ أبَداً ما بَقیَ وَ إذا قَتَلَ خَطَأً، أدَّی دیَتَهُ إلَی أوْلیائِهِ، ثُمَّ أعْتَقَ رَقَبَةً، فَإنْ لَمْ یَجِدْ، صامَ شَهْرَیْنِ مُتَتابِعَیْنِ، فَإنْ لَمْ یَسْتَطِعْ، أطْعَمَ سِتّینَ مِسْکیناً مُدّاً مُدّاً وَ کَذَلِکَ إذا وُهِبَتْ لَهُ دیَةُ الْمَقْتولِ، فَالْکَفّارَةُ عَلَیْهِ فیما بَیْنَهُ وَ بَیْنَ رَبِّهِ لازِمَةٌ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به یونس بن عبدالرحمن که معتبر درجه یک است، از عبدالله بن سنان روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «کفاره خون، هنگامی که فردی، مؤمنی را از روی عمد کشت، پس بر او است که جانش را در دست‌رس اولیای او قرار دهد. پس اگر او را کشتند، پس آن‌چه را بر او است ادا کرده است، هنگامی که از کاری که انجام داده است، پشیمان باشد، ترک کننده بر ترک بازگشت و اگر از او عفو کردند، پس بر او است که برده‌ای آزاد کند و دو ماه پی در پی روزه بگیرد و شصت فقیر را اطعام کند و این‌که از آن‌چه بر آن بوده، پشیمان شود و عزم ترک آن را کند و الله را طلب آمرزش کند تا زمانی که باقی است و هنگامی که به خطا کشت، دیه‌اش را به اولیایش ادا کند، سپس برده‌ای آزاد نماید، پس اگر نیافت، دو ماه پی در پی روزه بگیرد، پس اگر نتوانست، شصت مسکین را، مد به مد اطعام کند و این‌گونه است هنگامی که دیه مقتول بر او بخشیده شود، پس کفاره بر او است در آن‌چه بین او بین پروردگارش لازم است.»
