حدیث 2637

(2637) الکافی (14118)، التهذیب (ج 10، ح 656) و معانی الأخبار (380): عِدَّةٌ مِنْ أصْحابِنا عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خالِدٍ عَنْ عُثْمانَ بْنِ عیسَی عَنْ سَماعَةَ قالَ: «سَألْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ مَنْ یَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فیها». قالَ: «مَنْ قَتَلَ مُؤْمِناً عَلَی دینِهِ، فَذاکَ الْمُتَعَمِّدُ الَّذی قالَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ أعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظیماً»». قُلْتُ: «فالرَّجُلُ یَقَعُ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ الرَّجُلِ شَیْءٌ، فَیَضْرِبُهُ بِسَیْفِهِ، فَیَقْتُلُهُ؟» قالَ: «لَیْسَ ذَلِکَ الْمُتَعَمِّدَ الَّذی قالَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ»».

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از عدة من اصحابنا از احمد بن محمد البرقی از عثمان بن عیسی از سماعه بن مهران روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از عثمان بن عیسی به باقی سند روایت کرده است.
شیخ صدوق نیز شبیه این حدیث را از محمد بن حسن بن احمد بن ولید از حسین بن حسن بن ابان از حسین بن سعید الاهوازی به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: موثق.

سماعة (بن مهران) روایت کرد: «از ایشان درباره کلام الله عز و جل: «وَ مَنْ یَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فیها» سؤال کردم. فرمودند: «کسی که مؤمنی را به خاطر دینش بکشد، پس آن متعمدی است که الله عز و جل در کتابش فرموده است: «وَ أعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظیماً»». عرض کردم: «پس فردی بین او و فردی (دیگر) چیزی واقع می‌شود، پس به شمشیرش او را می‌زند و می‌کشدش؟» فرمودند: «آن متعمدی که الله عز و جل فرموده، نیست.»»