حدیث 2619
(2619) التهذیب (ج 2، ح 1349): عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ هِشامِ بْنِ سالِمٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قالَ: «دَخَلْتُ عَلَی أبی‌جَعْفَرٍ علیه‌السلام وَ هُوَ فی الصَّلاةِ. فَقُلْتُ: «السَّلامُ عَلَیْکَ». فَقالَ: «السَّلامُ عَلَیْکَ.» قُلْتُ: «کَیْفَ أصْبَحْتَ؟» فَسَکَتَ. فَلَمّا انْصَرَفَ، قُلْتُ لَهُ: «أ یَرُدُّ السَّلامَ وَ هُوَ فی الصَّلاةِ؟» فَقالَ: «نَعَمْ! مِثْلَ ما قیلَ لَهُ»».
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
با توجه به احادیث قبلش، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه»، به ابن عیسی الاشعری بر می‌گردد، لذا شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به احمد بن محمد بن عیسی الاشعری که معتبر درجه یک است، از ابن ابی‌عمیر از هشام بن سالم از محمد بن مسلم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.
محمد بن مسلم روایت کرد: «بر ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام وارد شدم در حالی که ایشان در نماز بود. پس عرض کردم: «سلام علیک». پس فرمودند: «سلام علیک». عرض کردم: «چگونه هستید.» پس ساکت شدند. پس هنگامی که تمام کردند، به ایشان عرض کردم: «آیا سلام پاسخ داد می‌شود در حالی که او در نماز است؟» پس فرمودند: «آری! مانند آن‌چه به او گفته شده است.»»