حدیث ۲۵۱۶

(۲۵۱۶ و ۲۵۲۳) الکافی (ح ۱۵۳۴۱): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنْ مُحَمَّدُ بْنُ إسْماعیلَ وَ غَیْرُهُ عَنْ مَنْصورِ بْنِ یونُسَ عَنِ ابْنِ أُذَیْنَةَ عَنْ عَبْدِاللهِ بْنِ النَّجاشیِّ قالَ: «سَمِعْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام یَقولُ فی قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «أولئِکَ الَّذینَ یَعْلَمُ اللهُ ما فی قُلوبِهِمْ فَأعْرِضْ عَنْهُمْ وَ عِظْهُمْ وَ قُلْ لَهُمْ فی أنْفُسِهِمْ قَوْلاً بَلیغاً»: «یَعْنی وَ اللهِ! فُلاناً وَ فُلاناً، «وَ ما أرْسَلْنا مِنْ رَسولٍ إلّا لیُطاعَ بِإذْنِ اللهِ وَ لَوْ أنَّهُمْ إذْ ظَلَموا أنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَروا اللهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسولُ لَوَجَدوا اللهَ تَوّاباً رَحیماً»، یَعْنی وَ اللهِ! النَّبیَّ صلی‌الله‌علیه‌وآله وَ عَلیّاً علیه‌السلام مِمّا صَنَعوا، أیْ لَوْ جاءوکَ بِها یا عَلیُّ! فَاسْتَغْفَروا اللهَ مِمّا صَنَعوا وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسولُ، لَوَجَدوا اللهَ تَوّاباً رَحیماً، «فَلا وَ رَبِّکَ لا یُؤْمِنونَ حَتَّی یُحَکِّموکَ فیما شَجَرَ بَیْنَهُمْ».» فَقالَ أبوعَبْدِاللهِ علیه‌السلام: «هُوَ وَ اللهِ! عَلیٌّ بِعَیْنِهِ، «ثُمَّ لا یَجِدوا فی أنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمّا قَضَیْتَ» عَلَی لِسانِکَ یا رَسولَ اللهِ! یَعْنی بِهِ مِنْ وَلایَةِ عَلیٍّ وَ یُسَلِّموا تَسْلیماً لِعَلیٍّ.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از محمد بن اسماعیل بن بزیع و غیر او از منصور بن یونس بزرج از عمر بن اذینه از عبدالله بن نجاشی که عبدالله بن نجاشی از ثقات درجه دو است و غیر محمد بن اسماعیل بن بزیع، ابتداء مجهول هستند، اما اولاً به واسطه ابراهیم بن هاشم، توثیق درجه دو می‌شوند و ثانیاً ، محمد بن اسماعیل که از ثقات درجه یک است، در عرض آن‌ها است. در ضمن بعید نیست نشان از شهرت روایت، ولو شهرت نسبی، در عصر ابراهیم بن هاشم داشته باشد.
* * *
علامه مجلسی: ضعیف.

عبدالله النجاشی روایت کرد: «شنیدم ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره کلام الله عز و جل: «أولئِکَ الَّذینَ یَعْلَمُ اللهُ ما فی قُلوبِهِمْ فَأعْرِضْ عَنْهُمْ وَ عِظْهُمْ وَ قُلْ لَهُمْ فی أنْفُسِهِمْ قَوْلاً بَلیغاً» می‌فرمود: «قسم به الله! یعنی فلانی و فلانی، «وَ ما أرْسَلْنا مِنْ رَسولٍ إلّا لیُطاعَ بِإذْنِ اللهِ وَ لَوْ أنَّهُمْ إذْ ظَلَموا أنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَروا اللهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسولُ لَوَجَدوا اللهَ تَوّاباً رَحیماً»، قسم به الله یعنی نبی صلی‌الله‌علیه‌وآله و علی علیه‌السلام به خاطر آن‌چه انجام دادند، یعنی ای علی! اگر آن را نزد تو بیاورند، پس از الله طلب آورزش کنند به خاطر آن‌چه انجام داده‌اند و رسول (الله) هم برای آن ها طلب آمرزش کند، قطعاً الله را بسیار توبه‌پذیر همیشه بخشاینده خواهند یافت، «فَلا وَ رَبِّکَ لا یُؤْمِنونَ حَتَّی یُحَکِّموکَ فیما شَجَرَ بَیْنَهُمْ».» پس ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «قسم به اله او خود علی است، «ثُمَّ لا یَجِدوا فی أنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمّا قَضَیْتَ» بر زبان تو ای رسول الله! یعنی به آن از ولایت علی و به تمامه برای علی تسلیم شوید.»»