حدیث 2356
(2356) الکافی (ح 11023)، الفقیه (ح 4817) و التهذیب (ج 8، ح 350): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ حَمّادٍ عَنِ الْحَلَبیِّ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «سَألْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «فَابْعَثوا حَکَماً مِنْ أهْلِهِ وَ حَکَماً مِنْ أهْلِها». قالَ: «لَیْسَ لِلْحَکَمَیْنِ أنْ یُفَرِّقا حَتَّی یَسْتَأْمِرا الرَّجُلَ وَ الْمَرْأةَ وَ یَشْتَرِطا عَلَیْهِما إنْ شِئْنا جَمَعْنا وَ إنْ شِئْنا فَرَّقْنا. فَإنْ جَمَعا، فَجائِزٌ، فَإنْ فَرَّقا، فَجائِزٌ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از حماد بن بن عثمان از عبیدالله الحلبی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به ثقةالاسلام الکلینی که معتبر درجه یک است، به باقی سند روایت کرده است.
شیخ صدوق نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در الفقیه به حماد بن عثمان که معتبر درجه یک است، به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: حسن.
* * *
مجلسی اول: فی الصحیح و الشیخان فی الحسن کالصحیح.
(عبیدالله بن علی) الحلبی از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام روایت کرد: «از ایشان درباره کلام الله عز و جل: «فَابْعَثوا حَکَماً مِنْ أهْلِهِ وَ حَکَماً مِنْ أهْلِها» سؤال کردم. فرمودند: «برای دو حکم نیست که آن دو را جدا کنند مگر این‌که مرد و زن بخواهند و بر آن دو شرط کنند که اگر خواستیم جمع می‌کنیم و اگر خواستیم جدا می‌کنیم. پس اگر جمع کردند، پس جائز است و اگر جدا کردند، پس (باز هم) جائز است.»»