حدیث ۲۳۳۶

(۲۳۳۶) الکافی (ح ۸۴۰۱): عِدَّةٌ مِنْ أصْحابِنا عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عیسَی عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعیدٍ عَنْ إبْراهیمَ بْنِ أبی‌الْبِلادِ عَنْ أبیهِ عَنْ أبی‌جَعْفَرٍ علیه‌السلام قالَ: «لَیْسَ مِنْ نَفْسٍ إلّا وَ قَدْ فَرَضَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَها رِزْقَها حَلالاً یَأْتیها فی عافیَةٍ وَ عَرَضَ لَها بِالْحَرامِ مِنْ وَجْهٍ آخَرَ. فَإنْ هیَ تَناوَلَتْ شَیْئاً مِنَ الْحَرامِ، قاصَّها بِهِ مِنَ الْحَلالِ الَّذی فَرَضَ لَها وَ عِنْدَ اللهِ سِواهُما فَضْلٌ کَثیرٌ وَ هُوَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ «وَ سْئَلوا اللهَ مِنْ فَضْلِهِ»».

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از عدة من اصحابنا از ابن عیسی الاشعری از حسین بن سعید الاهوازی از ابراهیم بن ابی‌البلاد از پدرش که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: مجهول.

ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام فرمودند: «هیچ کس نیست مگر این‌که الله عز و جل رزق حلالش برای او واجب کرده است که در عافیت به او می‌دهد و از وجهی دیگر برای آن به حرام عرضه شود. پس چنان‌چه آن چیزی از حرام را بگیرد، مجازات شود به آن از حلالی که بر او واجب کرده بود و نزد الله غیر از این دو فضل بسیاری است که همان کلام او عز و جل است: «وَ سْئَلوا اللهَ مِنْ فَضْلِهِ»».