حدیث ۲۲۶۲

(۲۲۶۲) الکلینی (ح ۱۰۰۶۹) و التهذیب (ج ۷، ح ۱۴۱۷): مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ مَحْبوبٍ عَنْ أبی‌أیّوبَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قالَ: «سَألْتُ أباجَعْفَرٍ علیه‌السلام عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ الْمُحْصَناتُ مِنَ النِّساءِ إلّا ما مَلَکَتْ أیْمانُکُمْ». قالَ: «هُوَ أنْ یَأْمُرَ الرَّجُلُ عَبْدَهُ وَ تَحْتَهُ أمَتُهُ، فَیَقولَ لَهُ: «اعْتَزِلِ امْرَأتَکَ وَ لا تَقْرَبْها.» ثُمَّ یَحْبِسَها عَنْهُ حَتَّی تَحیضَ، ثُمَّ یَمَسَّها. فَإذا حاضَتْ بَعْدَ مَسِّهِ إیّاها، رَدَّها عَلَیْهِ بِغَیْرِ نِکاحٍ.»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از محمد بن یحیی العطار از ابن عیسی الاشعری از حسن بن محبوب از ابوایوب الخزاز از محمد بن مسلم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسن بن محبوب که معتبر درجه یک است، از محمد بن مسلم روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.

محمد بن مسلم روایت کرد: «از ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام درباره کلام الله عز و جل: «وَ الْمُحْصَناتُ مِنَ النِّساءِ إلّا ما مَلَکَتْ أیْمانُکُمْ» سؤال کردم. فرمودند: «این‌که مردی بنده‌اش را کنیزی از او در اختیار دارد، امر کند و به او بگوید: «از زنت کناره بگیر و به او نزدیک مشو.» سپس او را محدود کند تا حیض ببیند، سپس به او دست بزند. پس هنگامی که بعد از دست زدن او، حیض دید، به غیر نکاح به او باز گرداند.».