حدیث 2251
(2251 و 2252) الکافی (ح 9852)، التهذیب (ج 7، ح 1178) و النوادر للأشعری (ص 122 و 125): أحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعیدٍ عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ عَنِ الْقاسِمِ بْنِ سُلَیْمانَ عَنْ عُبَیْدِ بْنِ زُرارَةَ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام فی الرَّجُلِ یَکونُ لَهُ الْجاریَةُ، یُصیبُ مِنْها. أ لَهُ أنْ یَنْکِحَ ابْنَتَها؟ قالَ: «لا! هیَ مِثْلُ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ رَبائِبُکُمُ اللّاتی فی حُجورِکُمْ»».
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
سند این حدیث معلق است و از احادیث قبلش معلوم می‌شود که ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از محمد بن یحیی العطار از ابن عیسی الاشعری از حسین بن سعید الاهوازی از نضر بن سوید از قاسم بن سلیمان البغدادی از عبید بن زرارع روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن علی البزوفری که معتبر درجه یک است، از حمید بن زیاد از حسن بن محمد بن سماعه از عبدالله بن جبله از بکیر بن اعین از زراره روایت کرده است.
ابن عیسی شبیه الاشعری نیز شبیه این حدیث را از صفوان بن یحیی از علاء بن رزین از محمد بن مسلم و نیز از نضر بن بن سوید به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: مجهول (الکافی). موثق (التهذیب).
عبید بن زراره از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره مردی که کنیزی دارد که از او فرزنددار می‌شود، آیا برای او است که دختر او را نکاح کند؟ فرمودند: «خیر! آن مانند سخن الله عز و جل: «وَ رَبائِبُکُمُ اللّاتی فی حُجورِکُمْ» است.»