حدیث 2149
(2149) الکافی (ح 8596): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ هِشامِ بْنِ سالِمٍ عَنْ عَجْلانَ أبی‌صالِحٍ قالَ: «سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَنْ أکْلِ مالِ الْیَتیمِ. فَقالَ: «هُوَ کَما قالَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ: «إنَّ الَّذینَ یَأْکُلونَ أمْوالَ الْیَتامی ظُلْماً إنَّما یَأْکُلونَ فی بُطونِهِمْ ناراً وَ سَیَصْلَوْنَ سَعیراً»». ثُمَّ قالَ علیه‌السلام مِنْ غَیْرِ أنْ أسْألَهُ: «مَنْ عالَ یَتیماً حَتَّی یَنْقَطِعَ یُتْمُهُ أوْ یَسْتَغْنیَ بِنَفْسِهِ، أوْجَبَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ الْجَنَّةَ کَما أوْجَبَ النّارَ لِمَنْ أکَلَ مالَ الْیَتیمِ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از هشام بن سالم از عجلان ابوصالح روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: حسن.
عجلان، ابوصالح روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره خوردن مال یتیم سؤال کردم. پس فرمودند: «إنَّ الَّذینَ یَأْکُلونَ أمْوالَ الْیَتامی ظُلْماً إنَّما یَأْکُلونَ فی بُطونِهِمْ ناراً وَ سَیَصْلَوْنَ سَعیراً»». سپس (امام) علیه‌السلام بدون این‌که از ایشان سؤال کنم، فرمودند: «کسی که یتیمی را در پناه گیرد تا یتیمیش تمام شود یا به خودش بی‌نیاز شود، الله عز و جل بهشت را برای او واجب گرداند، همان گونه که آتش را برای کسی که مال یتیم را بخورد، واجب کرده است.»