حدیث 2-315
(2-315) کمال الدین (ج 1، ص 18 و ج 2، ص 340): حَدَّثَنا عَلی بْنُ أحْمَدَ بْنِ موسَی رحمه‌الله قالَ حَدَّثَنا مُحَمَّدُ بْنُ أبی‌عَبْدِاللهِ الْکوفی قالَ حَدَّثَنا موسَی بْنُ عِمْرانَ النَّخَعی عَنْ عَمِّهِ الْحُسَینِ بْنِ یزیدَ عَنْ عَلی بْنِ أبی‌حَمْزَةَ عَنْ یَحْیَی بْنِ أبی‌الْقاسِمِ قالَ: «سَألْتُ الصّادِقَ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ علیه‌السلام عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَ «الم، ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فیهِ هُدیً لِلْمُتَّقینَ الَّذینَ یُؤْمِنونَ بِالْغَیْبِ»، فَقالَ: «… الْغَیْبُ، فَهُوَ الْحُجَّةُ الْغائِب.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث را از علی بن احمد بن موسی الدقاق از محمد بن جعفر الاسدی از موسی بن عمران النخعی از عویش، حسین بن یزید از علی بن ابی‌حمزه البطائنی از ابوبصیر الاسدی روایت کرده است که محمد بن جعفر الاسدی و ابوحمزه الطائنی از ثقات مشروطی هستند که البته در این‌جا مشکلی ایجاد نمی‌کند. موسی بن عمران النخعی از ثقات درجه دو است و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
یحیی بن ابی‌القاسم روایت کرد: «از جعفر بن محمد الصادق علیه‌السلام درباره کلام الله عز و جل: «الم، ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فیهِ هُدیً لِلْمُتَّقینَ الَّذینَ یُؤْمِنونَ بِالْغَیْبِ» سؤال کردم، (در پاسخ) فرمودند: «…«الغیب» همان حجت غایب است.»