حدیث 2-1289
(1289-2) الکافی (ح 10834) و التهذیب (ج 8، ص 493): عَلیٌّ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ حَمّادٍ عَنِ الْحَلَبیِّ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام … قالَ: «وَ قالَ فی قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَ: «أوْ یَعْفوا الَّذی بِیَدِهِ عُقْدَةُ النِّکاحِ»، قالَ: «هُوَ الْأبُ وَ الْأخُ وَ الرَّجُلُ یوصَی إلَیْهِ وَ الرَّجُلُ یَجوزُ أمْرُهُ فی مالِ الْمَرْأةِ فَیَبیعُ لَها وَ یَشْتَری لَها، فَإذا عَفا فَقَدْ جازَ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از حماد بن عثمان از عبیدالله الحلبی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به ثقةالاسلام الکلینی که معتبر درجه یک است، به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: حسن.
(عبیدالله بن علی) الحلبی از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام … روایت کرد: «و درباره کلام الله عز و جل: «أوْ یَعْفوا الَّذی بِیَدِهِ عُقْدَةُ النِّکاحِ» فرمودند: «او پدر و برادر و فردی است که به او وصیت شده است و فردی که امر او در مال زن مجاز می‌شود، پس برای او می‌فروشد و برای او می‌خرد، پس هنگامی که گذشت، اجازه داده است.»»