حدیث ۲-۱۰۳۲۲
(۱۰۳۲۲-۲، ۱۰۳۴۱ و ۱۱۲۴۱) عیون أخبار الرضا علیه‌السلام (ج ۱، ص ۱۱۵)، التوحید (ص ۱۱۷) و الأمالی للصدوق (ص ۴۶۰): حَدَّثَنا أحْمَدُ بْنُ زیادِ بْنِ جَعْفَرٍ الْهَمَدانیُّ رضی‌الله‌عنه قالَ حَدَّثَنا عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ بْنِ هاشِمٍ عَنْ أبیهِ إبْراهیمَ بْنِ هاشِمٍ عَنْ عَبْدِالسَّلامِ بْنِ صالِحٍ الْهَرَویِّ قالَ: «قُلْتُ لِعَلیِّ بْنِ موسَی الرِّضا علیهماالسلام: «…»» قالَ: «فَقُلْتُ لَهُ: «یا ابْنَ رَسولِ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله! فَما مَعْنَی الْخَبَرِ الَّذی رَوَوْهُ أنَّ ثَوابَ لا إلَهَ إلّا اللهُ، النَّظَرُ إلَی وَجْهِ اللهِ تَعالَی؟» فَقالَ علیه‌السلام: «یا أباالصَّلْتِ! مَنْ وَصَفَ اللهَ تَعالَی بِوَجْهٍ کالْوُجوهِ، فَقَدْ کَفَرَ وَ لَکِنَّ وَجْهَ اللهِ تَعالَی أنْبیاؤُهُ وَ رُسُلُهُ وَ حُجَجُهُ علیهم‌السلام. هُمُ الَّذینَ بِهِمْ یُتَوَجَّهُ إلَی اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ إلَی دینِهِ وَ مَعْرِفَتِهِ وَ قالَ اللهُ تَعالَی: «کُلُّ مَنْ عَلَیْها فانٍ وَ یَبْقی وَجْهُ رَبِّکَ ذو الْجَلالِ وَ الْإکْرامِ» وَ قالَ عَزَّ وَ جَلَ: «کُلُّ شَیْءٍ هالِکٌ إلّا وَجْهَهُ». فَالنَّظَرُ إلَی أنْبیاءِ اللهِ تَعالَی وَ رُسُلِهِ وَ حُجَجِهِ علیهم‌السلام فی دَرَجاتِهِمْ، ثَوابٌ عَظیمٌ لِلْمُؤْمِنینَ یَوْمَ الْقیامَةِ وَ قَدْ قالَ النَّبیُّ صلی‌الله‌علیه‌وآله: «مَنْ أبْغَضَ أهْلَ بَیْتی وَ عِتْرَتی، لَمْ یَرَنی وَ لَمْ أرَهُ یَوْمَ الْقیامَةِ» وَ قالَ: «إنَّ فیکُمْ مَنْ لا یَرانی بَعْدَ أنْ یُفارِقَنی.» یا أباالصَّلْتِ! إنَّ اللهَ تَبارَکَ وَ تَعالَی لا یوصَفُ بِمَکانٍ وَ لا یُدْرَکُ بِالْأبْصارِ وَ الْأوْهامِ.»» …
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را از احمد بن زیاد الهمدانی از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابوالصلت الهروی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
عبدالسلام بن صالح الهروی روایت کرد: «به علی بن موسی الرضا علیهماالسلام عرض کردم: «…» (راوی) گفت: «پس به ایشان عرض کردم: «پس چیست معنای خبری که روایت کنند آن را که ثواب لا اله الا الله، نظر به سوی وجه الله تعالی است؟» پس (امام) علیه‌السلام فرمودند: «ای اباصلت! کسی که وصف کند الله تعالی را به وجهی مانند واجه‌ها، پس کفر ورزیده، لیکن وجه الله تعالی، انبیای او و رسولانش و حجت‌هایش علیهم‌السلام هستند. آن‌ها کسانی هستند که به آن‌ها توجه می‌شود به سوی الله عز و جل و به سوی دینش و معرفتش و الله تعالی فرمود: «کُلُّ مَنْ عَلَیْها فانٍ وَ یَبْقی وَجْهُ رَبِّکَ ذو الْجَلالِ وَ الْإکْرامِ» و (نیز الله) عز و جل فرمود: «کُلُّ شَیْءٍ هالِکٌ إلّا وَجْهَهُ». پس نظر به سوی انبیای الله تعالی و رسولانش و حجت‌هایش علیهم‌السلام در درجه‌هایشان، ثوابی بسیار بزرگ است برای مؤمنان زمان قیامت و نبی صلی‌الله‌علیه‌وآله فرموده است: «کسی که بغض ورزد اهل بیت مرا و عترتم را، نمی‌بیند مرا و نمی‌بینم او را زمان قیامت.» و (نیز) فرمود: «همانا درمیان شما کسانی هستند که نمی‌بینند مرا بعد آن‌که از من جدا شدند.» ای اباصلت! همانا الله تبارک تعالی، وصف نمی‌شود به مکان و درک نمی‌گردد به دیده‌ها و اوهام.»» …
