حدیث ۱۸۵۵
(۱۸۵۵) معانی الأخبار (ص ۲۴۰)، المحاسن (ص ۲۰۴) و کتاب الزهد (ص ۱۷): حَدَّثَنا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أحْمَدَ بْنِ الْوَلیدِ رضی‌الله‌عنه قالَ حَدَّثَنا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفّارُ عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أبیهِ عَنِ النَّضْرِ عَنْ أبی‌الْحُسَیْنِ عَنْ أبی‌بَصیرٍ قالَ: «سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «اتَّقوا اللهَ حَقَّ تُقاتِهِ». قالَ: «یُطاعُ، فَلا یُعْصَی وَ یُذْکَرُ، فَلا یُنْسَی وَ یُشْکَرُ، فَلا یُکْفَرُ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث را از محمد بن حسن بن احمد بن ولید از محمد بن حسن الصفار از احمد بن محمد البرقی از پدرش از ابوبصیر الاسدی روایت کرده است که احمد البرقی از ثقات مشروط است که البته در این‌جه مشکلی ایجاد نمی‌کند. ابوالحسن، ابتداء مجهول است، اما به واسطه نضر بن سوید، توثیق درجه دو می‌شود. سایرین هم از ثقات درجه یک هستند.
احمد البرقی نیز شبیه این حدیث را از پدرش از نضر بن سوید به باقی سند روایت کرده است.
حسین بن سعیدالاهوازی هم شبیه این حدیث را از نضر بن سوید به باقی سند روایت کرده است.
ابوبصیر روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره کلام الله عز و جل: «اتَّقوا اللهَ حَقَّ تُقاتِهِ» سؤال کردم. فرمودند: «اطاعت می‌کند، پس معصیت نمی‌کند و یاد می‌کند، پس فراموش نمی‌نماید و شکر می‌گزارد، پس کفران نمی‌ورزد.»»
