حدیث 1837
(1837) الکافی (ح 6920)، التهذیب (ج 5، ح 3) و الإستبصار (ج 2 ح455): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ حَمّادِ بْنِ عُثْمانَ عَنِ الْحَلَبیِّ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام فی قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ لِلّهِ عَلَی النّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إلَیْهِ سَبیلاً»، قالَ: «ما السَّبیلُ؟» قالَ: «أنْ یَکونَ لَهُ ما یَحُجُّ بِهِ.»» قالَ: «قُلْتُ: «مَنْ عُرِضَ عَلَیْهِ ما یَحُجُّ بِهِ، فَاسْتَحْیا مِنْ ذَلِکَ، أ هُوَ مِمَّنْ یَسْتَطیعُ إلَیْهِ سَبیلاً؟» قالَ: «نَعَمْ! ما شَأْنُهُ أنْ یَسْتَحْییَ، وَ لَوْ یَحُجُّ عَلَی حِمارٍ أجْدَعَ أبْتَرَ. فَإنْ کانَ یُطیقُ أنْ یَمْشیَ بَعْضاً وَ یَرْکَبَ بَعْضاً، فَلْیَحُجَ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از حماد بن عثمان عبیدالله الحلبی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به ثقةالاسلام الکلینی که معتبر درجه یک است، به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: حسن.
(عبیدالله بن علی) الحلبی از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره کلام الله عز و جل: «وَ لِلّهِ عَلَی النّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إلَیْهِ سَبیلاً» روایت کرد: «سبیل چیست؟» فرمودند: «آن‌چه که باید داشته باشد تا با آن حج کند.»» (راوی) گوید: «عرض کردم: «کسی که آن‌چه به آن حج شود، به او عرضه شود، پس (از پذیرش) آن حیا کند، آیا او از «مَنِ اسْتَطاعَ إلَیْهِ سَبیلاً» است؟» فرمودند: «آری! چرا باید خجالت بکشد، حتی اگر بر الاغ بدون بینی و دم بریده حج به جا آورد. پس اگر می‌تواند مقداری از راه را پیاده و مقداری را سواره طی کند، پس باید حج کند.»»