حدیث ۱۴۵۹

(۱۴۵۹) المحاسن (ج، ص ۲۵۵): عَنْهُ عَنِ ابْنِ مَحْبوبٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ یَزیدَ قالَ: «سَمِعْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام یَقولُ: «إذا أحْسَنَ الْمُؤْمِنُ عَمَلَهُ، ضاعَفَ اللهُ عَمَلَهُ، لِکُلِّ حَسَنَةٍ سَبْعَمِائَةٍ وَ ذَلِکَ قَوْلُ اللهِ تَبارَکَ وَ تَعالَی: «وَ اللهُ یُضاعِفُ لِمَنْ یَشاءُ». فَأحْسِنوا أعْمالَکُمُ الَّتی تَعْمَلونَها لِثَوابِ اللهِ.» فَقُلْتُ لَهُ: «وَ ما الْإحْسانُ؟»» قالَ: «فَقالَ: «إذا صَلَّیْتَ، فَأحْسِنْ رُکوعَکَ وَ سُجودَکَ وَ إذا صُمْتَ، فَتَوَقَّ کُلَّ ما فیهِ فَسادُ صَوْمِکَ وَ إذا حَجَجْتَ، فَتَوَقَّ ما یَحْرُمُ عَلَیْکَ فی حَجِّکَ وَ عُمْرَتِکَ»، قالَ: «وَ کُلُّ عَمَلٍ تَعْمَلُهُ لِلّهِ فَلْیَکُنْ نَقیّاً مِنَ الدَّنَسِ.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
با توجه به احادیث قبل، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه»، به احمد بن محمد البرقی بر می‌گردد، لذا ایشان این حدیث را از حسن بن محبوب از عمر بن یزید بیاع السابری روایت کرده است که احمد البرقی از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.

عمر بن یزید روایت کرد: «شنیدم ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام می‌فرمود: «هنگامی که مؤمن عملش را نیکو کند، الله عملش را مضاعف کند، برای هر نیکی هفت‌صد (برابر) و آن است کلام الله تبارک و تعالی: «وَ اللهُ یُضاعِفُ لِمَنْ یَشاءُ». پس اعمالتان را نیکو کنید، آن‌ها(اعمال) که برای ثواب الله آن‌ها را عمل می‌کنید.» پس به ایشان عرض کردم: «و نیکو عمل کردن چیست؟»» (راوی) گوید: «پس فرمودند: «هنگامی که نماز می‌گزاری، رکوع و سجودش را نیکو کن و هنگامی که روزه می‌گیری، پس هر آن‌چه در آن مبطل روزه است، حفظ کن و هنگامی که حج به جا آوردی، پس آن‌چه در حجت و عمره‌ات بر تو حرام شده است، حفظ کن»، (سپس) فرمودند: «و هر عملی که آن را برای الله انجام می‌دهی، پس پاکیزه از آلودگی باشد.»».