حدیث 1291
(1291 و 1292) الکافی (ح 9387)، التهذیب (ج 7، ح 80) و الإستبصار (ج 3، ح 237): عِدَّةٌ مِنْ أصْحابِنا عَنْ سَهْلِ بْنِ زیادٍ وَ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ فَضّالٍ عَنْ مُعاویَةَ بْنِ وَهْبٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «یَأْتی عَلَی النّاسِ زَمانٌ عَضوضٌ. یَعَضُ کُلُ امْرِئٍ عَلَی ما فی یَدَیْهِ وَ یَنْسَی الْفَضْلَ وَ قَدْ قالَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ لا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَیْنَکُمْ»، یَنْبَری فی ذَلِکَ الزَّمانِ قَوْمٌ یُعامِلونَ الْمُضْطَرّینَ. هُمْ شِرارُ الْخَلْقِ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از عدة من اصحابنا از سهل بن زیاد و ابن عیسی الاشعری از حسن بن علی بن فضال از معاویه بن وهب روایت کرده است که هر چند سهل بن زیاد از ضعفا است، اما ابن عیسی الاشعری که در عرض او است، از ثقات درجه است و سایرین هم، از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه شبیه این حدیث را به طریق خود از حسن بن محمد بن سماعة از احمد بن حسن المیثمی از معاویة بن وهب از فردی به نام ابوتراب یا ابوایوب روایت کرده است که این نفر آخر، ابتداء مجهول است، اما به واسطه معاویه بن وهب، توثیق درجه دو می‌شود و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: موثق کالصحیح (الکافی). موفق (التهذیب).
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «بر مردم زمان به دندان گرفتن می‌آید. هر فردی بر آن‌چه در اختیار دارد، به دندان می‌گیرد و فضل را فراموش می‌کند، در حالی که الله عز و جل فرموده است: «وَ لا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَیْنَکُمْ»، در آن زمان قومی با واماندگان معامله می‌کنند. آن ها شرورترین خلق هستند.»