حدیث 1130

(1130) التهذیب (ج 6، ح 949) و الکافی (ح 8601): عَنْهُ عَنْ عُثْمانَ بْنِ عیسَی عَنْ سَماعَةَ قالَ: «سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَ: «وَ إنْ تُخالِطوهُمْ فَإخْوانُکُمْ». قالَ: «یَعْنی الْیَتامَی، إذا کانَ الرَّجُلُ یَلی الْأیْتامَ فی حَجْرِهِ، فَلْیُخْرِجْ مِنْ مالِهِ عَلَی قَدْرِ ما یَحْتاجُ إلَیْهِ عَلَی قَدْرِ ما یُخْرِجُ لِکُلِّ إنْسانٍ مِنْهُمْ، فَیُخالِطُهُمْ وَ یَأْکُلونَ جَمیعاً وَ لا یَرْزَأنَّ مِنْ أمْوالِهِمْ شَیْئاً، إنَّما هیَ النّارُ.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
با توجه به احادیث قبلش، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه»، به ابن عیسی الاشعری بر می‌گردد، لذا شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به احمد بن محمد بن عیسی الاشعری که معتبر درجه یک است، از عثمان بن عیسی از سماعه بن مهران روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
ثقةالاسلام الکلینی نیزشبیه این حدیث را از عدة من اصحابنا از ابن عیسی الاشعری به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: موثق (الکافی). مجهول (التهذیب).

سماعة بن مهران روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره کلام الله عز و جل: «وَ إنْ تُخالِطوهُمْ فَإخْوانُکُمْ» سؤال کردم. فرمودند: «یعنی یتیم‌ها، هنگامی که فردی یتیم‌ها را تحت پوشش خود می‌گیرد، پس به اندازه آن‌چه به آن نیاز دارد، از مال او خارج می‌کند به همان اندازه که برای هر فرد از آن‌ها خارج می‌کند، پس آنها را مخلوط می‌کند و همگی می‌خورند و از اموال آن‌ها چیزی نمی‌کاهد که این است و جز این نیست که آن آتش است.»»