حدیث ۱۰۲۹

(۱۰۲۹) معانی الأخبار (ص ۱۷۴)، الفقیه (ح الکافی (ح ۸۳۵۷)، التهذیب (ج ۶، ح ۹۰۰): حَدَّثَنا مُحَمَّدُ بْنُ موسَی بْنِ الْمُتَوَکِّلِ رحمه‌الله قالَ حَدَّثَنا عَبْدُاللهِ بْنُ جَعْفَرٍ الْحِمْیَریُّ عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبوبٍ عَنْ جَمیلِ بْنِ صالِحٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام فی قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَ: «رَبَّنا آتِنا فی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فی الْآخِرَةِ حَسَنَةً»، قالَ: «رِضْوانُ اللهِ وَ الْجَنَّةُ فی الْآخِرَةِ وَ السَّعَةُ فی الرِّزْقِ وَ الْمَعاشِ وَ حُسْنُ الْخُلُقِ فی الدُّنْیا.»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را از محمد بن موسی بن متوکل از عبدالله بن جعفر الحمیری از ابن عیسی الاشعری از حسن بن محبوب از جمیل بن صالح روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
ایشان این حدیث را به طریق خود در الفقیه به حسن بن محبوب که معتبر درجه یک است، به باقی سند روایت کرده است.
ثقةالاسلام الکلینی نیز شبیه این حدیث را از عدة من اصحابنا از ابن عیسی الاشعری به باقی سند روایت کرده است.
شیخ‌الطائفه هم شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسن بن محبوب به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.
* * *
مجلسی اول: فی الصحیح کالکلینی و الشیخ.

ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره سخن او عز و جل: «رَبَّنا آتِنا فی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فی الْآخِرَةِ حَسَنَةً» فرمودند: «خشنودی‌های الله و فردوس در آخرت و وسعت در رزق و زندگی و حسن خلق در دنیا.»