حدیث 10057
(10057) الکافی (ح 2976): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ وَ أبوعَلیٍّ الْأشْعَریُّ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی جَمیعاً عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ إسْحاقَ عَنْ عَلیِّ بْنِ مَهْزیارَ عَنْ فَضالَةَ بْنِ أیّوبَ عَنْ عَبْدِالصَّمَدِ بْنِ بَشیرٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «الْعَبْدُ الْمُؤْمِنُ إذا أذْنَبَ ذَنْباً، أجَّلَهُ اللهُ سَبْعَ ساعاتٍ. فَإنِ اسْتَغْفَرَ اللهَ، لَمْ یُکْتَبْ عَلَیْهِ شَیْءٌ وَ إنْ مَضَتِ السّاعاتُ وَ لَمْ یَسْتَغْفِرْ، کُتِبَتْ عَلَیْهِ سَیِّئَةٌ وَ إنَّ الْمُؤْمِنَ لَیُذَکَّرُ ذَنْبَهُ بَعْدَ عِشْرینَ سَنَةً، حَتَّی یَسْتَغْفِرَ رَبَّهُ، فَیَغْفِرَ لَهُ وَ إنَّ الْکافِرَ لَیَنْساهُ مِنْ ساعَتِهِ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را به چند طریق روایت کرده است.
از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از علی بن مهزیار الاهوازی از فضاله بن ایوب از عبدالصمد بن بشیر
از احمد بن ادریس القمی از حسین بن اسحاق التاجر از علی بن مهزیار الاهوازی از فضاله بن ایوب از عبدالصمد بن بشیر
از محمد بن یحیی العطار از حسین بن اسحاق التاجر از علی بن مهزیار الاهوازی از فضاله بن ایوب از عبدالصمد بن بشیر
که درطریق دوم و سوم، حسین بن اسحاق التاجر از ثقات درجه دو است، اما سایرین همه از ثقات درجه یک هستند.
دیده‌ام بعضی تصور کرده اند که ابراهیم بن هاشم نیز از حسین بن اسحاق از علی بن مهزیار به باقی سند روایت کرده است که هر چند با متن سند هماهنگ است، اما با توجه به طبقه روات، قابل قبول نیست. ظاهراً علامه مجلسی از این دسته هستند.
* * *
علامه مجلسی: مجهول.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرودند: «بنده مؤمن هنگامی که گناهی مرتکب شود، فرصت دهد او را الله، هفت ساعت . پس اگر استغفار کند، نوشته نمی‌شود بر او چیزی و اگر این ساعات گذشت و استغفار نکرد، نوشته می‌شود بر او بدی و اگر مؤمن یاد آورد گناهش را بعد از بیست ساعت، تا استغفار می‌کند پروردگارش را، پس می‌آورزد برای او و همانا کافر فراموش می‌کند او را از (همان) زمان.»