حدیث 1-1001
(1001-1) التهذیب (ج 5، ح 1005): موسَی بْنُ الْقاسِمِ عَنْ عَلیِّ بْنِ جَعْفَرٍ قالَ: «سَألْتُ أخی موسَی علیه‌السلام عَنِ الرَّفَثِ وَ الْفُسوقِ وَ الْجِدالِ ما هُوَ وَ ما عَلَی مَنْ فَعَلَهُ؟ فَقالَ: «الرَّفَثُ، جِماعُ النِّساءِ وَ الْفُسوقُ، الْکَذِبُ وَ الْمُفاخَرَةُ وَ الْجِدالُ قَوْلُ الرَّجُلِ: «لا وَ اللهِ وَ بَلَی وَ اللهِ». فَمَنْ رَفَثَ، فَعَلَیْهِ بَدَنَةٌ یَنْحَرُها وَ إنْ لَمْ یَجِدْ فَشاةٌ وَ کَفّارَةُ الْفُسوقِ یَتَصَدَّقُ بِهِ إذا فَعَلَهُ وَ هُوَ مُحْرِمٌ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به موسی بن قاسم البجلی که معتبر درجه یک است، از علی بن جعفر العریضی روایت کرده است که از ثقات درجه یک است.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.
علی بن جعفر روایت کرد: «از برادرم موسی (امام کاظم) علیه‌السلام درباره رفث و فسوق و جدال سؤال کردم که چیستند؟ و بر کسی که آن‌ها را انجام دهد، چیست؟ فرمودند: «رفث، جماع با زنان است و فسوق، دروغ و فخرفروشی و جدال، سخن فرد: «قسم به الله خیر و قسم به الله آری». پس کسی که رفث کند، شتری است که قربانی کند و اگر نیافت، پس گوسفنی است و کفاره فسوق آن‌که اگر انجامش داد در حالی که محرم بود، آن (قربانی) را صدقه دهد.»»