حدیث ۱۰-۲۸۶
(۲۸۶-۱۰) علل الشرائع (ج ۱، ص ۲۶۰)، الفقیه (ح ۹۲۶) و عیون أخبار الرضا علیه‌السلام (ج ۲، ص ۹۹): حَدَّثَنی عَبْدُالْواحِدِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عُبْدوسٍ النَّیْسابوریُّ الْعَطّارُ قالَ حَدَّثَنی أبوالْحَسَنِ عَلیُّ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ قُتَیْبَةَ النَّیْسابوریُّ قالَ الْفَضْلُ بْنُ شاذانِ: «… «غَیْرِ الْمَغْضوبِ عَلَیْهِمْ» اسْتِعاذَةً مِنْ أنْ یَکونَ مِنَ الْمُعانِدینَ الْکافِرینَ الْمُسْتَخِفّینَ بِهِ وَ بِأمْرِهِ وَ نَهْیِهِ «وَ لا الضّالّینَ» اعْتِصاماً مِنْ أنْ یَکونَ مِنَ الَّذینَ ضَلّوا عَنْ سَبیلِهِ مِنْ غَیْرِ مَعْرِفَةٍ وَ «هُمْ یَحْسَبونَ أنَّهُمْ یُحْسِنونَ صُنْعا.» …»» حَدَّثَنا عَبْدُالْواحِدِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عُبْدوسٍ النَّیْسابوریُّ الْعَطّارُ قالَ حَدَّثَنا عَلیُّ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ قُتَیْبَةَ النَّیْسابوریُّ قالَ: «قُلْتُ لِلْفَضْلِ بْنِ شاذانَ لَمّا سَمِعْتُ مِنْهُ هَذِهِ الْعِلَلَ: «أخْبِرْنی عَنْ هَذِهِ الْعِلَلِ الَّتی ذَکَرْتَها عَنِ الِاسْتِنْباطِ وَ الِاسْتِخْراجِ وَ هیَ مِنْ نَتائِجِ الْعَقْلِ أوْ هیَ مِمّا سَمِعْتَهُ وَ رَوَیْتَهُ؟» فَقالَ لی: «ما کُنْتُ أعْلَمُ مُرادَ اللهِ بِما فَرَضَ وَ لا مُرادَ رَسولِهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله بِما شَرَعَ وَ سَنَّ وَ لا أُعَلِّلُ ذَلِکَ مِنْ ذاتِ نَفْسی، بَلْ سَمِعْنا مِنْ مَوْلایَ أبی‌الْحَسَنِ عَلیِّ بْنِ موسَی الرِّضا علیهماالسلام مَرَّةً بَعْدَ مَرَّةٍ وَ الشَّیْءَ بَعْدَ الشَّیْءِ فَجَمَعْتُها». فَقُلْتُ: «فَأُحَدِّثُ بِها عَنْکَ عَنِ الرِّضا علیه‌السلام؟» فَقالَ: «نَعَمْ!»»».
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر مشروط است.
شیخ صدوق این حدیث را از عبدالواحد بن محمد بن عبدوس از علی بن محمد بن قتیبه از فضل بن شاذان روایت کرده است که علی بن محمد بن قتیبه ثقه درجه دو است و دو نفر دیگر از ثقات درجه یک.
ایشان شبیه این حدیث را در الفقیه (ح ۹۲۶) به صورت مرسل روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: الحسن کالصحیح.
فضل بن شاذان روایت کرد: «… ««غَیْرِ الْمَغْضوبِ عَلَیْهِمْ» پناه بردن به او است از این‌که جزء (گروه) ستیزه‌جویان کافری نباشد که او و امر و نهی او را کوچک می‌شمرند و «وَ لا الضّالّینَ» پناه بردن است تا از کسانی نباشد که به جهت عدم شناخت معرفت، از راه او گمراه شدند، در حالی که به حساب خود، کار نیکو می‌کنند.» …»» … علی بن محمد بن قتیبه النیشابوری گفت: «هنگامی که این علت‌ها را از او شنیدم، به فضل به شاذان گفتم: «مرا از این علت‌هایی که از استنباط و استخراج ذکر کردی، آگاه کن که آن‌ها از نتایج عقل است یا از آن‌چه آن را شنیده‌ای و روایت کرده‌ای؟» پس به من گفت: «من نه مراد الله را به آن‌چه واجب کرده است می‌دانم و نه مراد رسولش صلی‌الله‌علیه‌وآله را به آن‌چه شرع و سنت نهاده است و نه آن را از خودم علت‌یابی کردم، بلکه از مولایم ابوالحسن، علی بن موسی الرضا علیهماالسلام نوبت بعد نوبت و چیزی بعد چیزی شنیدم و آن را جمع نمودم». پس گفتم: «آن را به واسطه تو از رضا علیه‌السلام حدیث کنم؟» پس گفت: «آری!»»»
