حدیث ۹۵۰

(۹۵۰) التهذیب (ج ۵، ح ۱۱۴۸) و الإستبصار (ج ۲، ح ۶۵۷): وَ عَنْه عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عُمَرَ بْنِ یَزیدَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عُذافِرٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ یَزیدَ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «قالَ اللهُ تَعالَی فی کِتابِهِ: «فَمَنْ کانَ مِنْکُمْ مَریضاً أوْ بِهِ أذیً مِنْ رَأْسِهِ فَفِدْیَةٌ مِنْ صیامٍ أوْ صَدَقَةٍ أوْ نُسُکٍ»، فَمَنْ عَرَضَ لَهُ أذًی أوْ وَجَعٌ، فَتَعاطَی ما لا یَنْبَغی لِلْمُحْرِمِ إذا کانَ صَحیحاً، فَالصّیامُ ثَلاثَةُ أیّامٍ وَ الصَّدَقَةُ عَلَی عَشَرَةِ مَساکینَ، یُشْبِعُهُمْ مِنَ الطَّعامِ وَ النُّسُکُ شاةٌ یَذْبَحُها، فَیَأْکُلُ وَ یُطْعِمُ وَ إنَّما عَلَیْهِ واحِدٌ مِنْ ذَلِکَ.»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به موسی بن قاسم البجلی که معتبر درجه یک است، از محمد بن عمر بن یزید از محمد بن غذافر از عمر بن یزید السابری روایت کرده است که محمد بن عمر بن یزید از ثقات درجه دو و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.

ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «الله تبارک و تعالی در کتابش فرمود: «فَمَنْ کانَ مِنْکُمْ مَریضاً أوْ بِهِ أذیً مِنْ رَأْسِهِ فَفِدْیَةٌ مِنْ صیامٍ أوْ صَدَقَةٍ أوْ نُسُکٍ»، پس کسی که آزاری یا دردی بر او عارض شد، پس بگیرد آن‌چه بر محرم اشکالی ندارد، چنان‌چه صحیح باشد، پس روزه سه روز و صدقه بر ده مسکین که از طعام سیرشان کند و قربانی گوسفندی که آن را ذبح می‌کند، پس می‌خورد و اطعام می‌کند و این است و جز این نیست که یکی از آن بر او است.»