حدیث 611

(611) مختصر البصائر (ح 171) و بصائر الدرجات (ج 1، ص 509): وَ بِهَذا الْإسْنادِ عَنْ فَضالَةَ بْنِ أیّوبَ عَنْ عَبْدِالْحَمیدِ بْنِ نَصْرٍ قالَ قالَ أبوعَبْدِاللهِ علیه‌السلام: «یُنْکِرونَ الْإمامَ الْمَفْروضَ الطّاعَةِ وَ یَجْحَدونَهُ. وَ اللهِ! ما فی الْأرْضِ مَنْزِلَةٌ أعْظَمُ عِنْدَ اللهِ مِنْ مَنْزِلَةِ إمامٍ مُفْتَرَضِ الطّاعَةِ. لَقَدْ کانَ إبْراهیمُ علیه‌السلام دَهْراً یَنْزِلُ عَلَیْهِ الْوَحْیُ وَ الْأمْرُ مِنَ اللهِ وَ ما کانَ مُفْتَرَضَ الطّاعَةِ، حَتَّی بَدا لِلّهِ أنْ یُکْرِمَهُ وَ یُعَظِّمَهُ، فَقالَ: «إنّی جاعِلُکَ لِلنّاسِ إماماً»، فَعَرَفَ إبْراهیمُ علیه‌السلام ما فیها مِنَ الْفَضْلِ، فَقالَ: «وَ مِنْ ذُرّیَّتی»؟ أیْ وَ اجْعَلْ ذَلِکَ فی ذُرّیَّتی. فَقالَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَ: «لا یَنالُ عَهْدی الظّالِمینَ»». قالَ أبوعَبْدِاللهِ علیه‌السلام: «إنَّما هُوَ فی ذُرّیَّتِکَ لا یَکونُ فی غَیْرِهِمْ».

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
با توجه به احادیث قبلش، معلوم می‌شود که حسن بن سلیمان الحلی این حدیث را از کتاب سعد بن عبدالله القمی از ابن عیسی الاشعری و محمد بن عبدالجبار از محمد بن خالد البرقی از فضاله بن ایوب از عبدالحمید بن نصر روایت کرده است که عبدالحمید بن نصر از ثقات درجه دو و همه از ثقات درجه یک هستند.
محمد بن حسن الصفار شبیه این حدیث را از محمد بن عبدالجبار به باقی سند روایت کرده است.

ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «امام واجب الاطاعه را انکار کرده و نفی می‌کنند. قسم به الله! در زمین منزلتی نزد الله عظیم‌تر از منزلت امام واجب الاطاعه نیست. بی‌گمان مدتی بر ابراهیم علیه‌السلام وحی و امر از جانب الله نازل می‌شد در حالی که واجب الاطاعه نبود، تا بدا برای الله حاصل شد که او را تکریم و تعظیم نماید، پس گفت: «إنّی جاعِلُکَ لِلنّاسِ إماماً»، پس ابراهیم علیه‌السلام آن‌چه از فضیلت در آن بود، شناخت، پس گفت: «وَ مِنْ ذُرّیَّتی» یعنی آن را در ذریه من قرار بده. پس الله عز و جل فرمود: «لا یَنالُ عَهْدی الظّالِمینَ».» (سپس) ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «این است و جز این نیست که آن در ذریه تو است و نه غیر ایشان».